Εγώ απλά, ξεχνάω και προχωράω!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Θέλησα κάτι να γράψω για να σε καθησυχάσω.
Να σου πω ότι είμαι καλά κι ότι πλέον δεν μου λείπεις.
Δεν μου λείπεις, γιατί πέρασε καιρός από τότε που είμασταν μαζί και ο χρόνος όπως ξέρεις γιατρεύει τις πληγές.
Ξέρεις δεν μου λείπεις πια.
Συνήθισα να οσμίζομαι την απουσία χωρίς να με χαρακώνει
ο πόνος.
Δεν είναι ο χρόνος που μας αλλάζει, είναι εμείς που αλλάζουμε σύμφωνα με τα θέλω μας.
Και ναι τώρα δεν σε θέλω, θέλω την ζωή μπροστά μου, στα πόδια μου.
Δεν μπορώ να γυρίσω, δεν μπορώ να νοσταλγώ, δεν μπορώ να αναπολώ μια αγάπη που κόπηκε στα δύο.
Κι έγινε χίλια κομμάτια.
Γιατί έχασες την πίστη σου σε μένα, στην αγάπη μου κι όταν χάνεται η πίστη, χάνονται όλα.
Κι εγώ δεν πιστεύω πλέον τα μεγάλα και ζοφερά λόγια, γιατί κατ’ ουσίαν είναι ψεύτικα.
Δεν πιστεύω πια στα μεγάλα λόγια, αλλά στα σταράτα κι εφικτά.
Εφικτά με μένα, εφικτά με την ζωή μου.
Όλα μπορώ να τα διαπραγματευτώ, αλλά αυτό που δεν θα διαπραγματευτώ ποτέ είναι η ψυχή μου.
Άντεξε πολλά κι αντέχει ακόμη.
Αυτό που δεν αντέχει όμως είναι η τάχα μου δήθεν παρουσία.
Εδώ είσαι και δεν είσαι.
Τι νόμιζες αλήθεια;
Ότι θα μείνω να κλαίγομαι;
Εσύ δεν ήσουν που μου είπες προχώρα παρακάτω;
Κι εγώ προχώρησα, όπως προχωράω πάντα στην ζωή μου.
Χωρίς τύψεις, χωρίς κλάματα, χωρίς οδυρμούς.
Κι εύχομαι να είσαι καλά, να έχεις προχωρήσει κι εσύ.
Εγώ ποτέ δεν αδικώ.
Εγώ ποτέ δεν εκμεταλλεύομαι.
Εγώ απλά, ξεχνάω!
Έτσι απλά!