Ένα μονάχα ήταν ίδιο! Τα βλέμματα που τα είπαν όλα, χωρίς να ανοίξουν τα χείλη.

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Ήταν μια αγάπη εφηβική. Παιδική θα έλεγα.
Και ήταν όλα γεμάτα χρώματα, αρώματα, συναισθήματα, γέλια, κλάματα, θυμοί, τσακωμοί.
Όλα αυτά τα φυσιολογικά της ηλικίας.
Και ήρθε ένα τέλος που ποτέ κανείς μας δεν κατάλαβε το γιατί. Γιατί έτσι είναι η ζωή θα σου πω, χρόνια μετά.
Και τα χρόνια πέρασαν, μας γέρασαν, μας άλλαξαν.
Και οι ζωές μας άλλαξαν, προχώρησαν, μεγάλωσαν.
Οι δρόμοι μας χωρίσανε, ανθίσανε και κλείσανε.
Κάποιες στιγμές μοναδικές, απρόοπτες, τρομακτικές, μας ένωναν, μας πάγωναν κατα καιρούς.
Και ήρθε εκείνη η στιγμή που τρόμαξα που σε αντάμωσα.
Μεγάλοι πλέον και οι δυο, με δυο ζωές ξεχωριστές.
Όλα διαφορετικά.
Ένα μονάχα ήταν ίδιο! Τα βλέμματα.
Αντάμωσαν και γίνανε πάλι παιδικά.
Αντάμωσαν και μίλησαν χωρίς τα χείλη να πούνε λέξη.
Τι συμβαίνει; Τρόμαξα.
Δεν είσαι εκείνος, δεν είμαι εκείνη. Κι όμως τα βλέμματα είναι ίδια.
Τι να σου πω;
Τι να μου πεις;
Φοβούνται οι λέξεις να βγούνε απ’το στόμα.
Ίσως καλύτερα να μην πούμε τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος ή μήπως υπάρχει;