Είναι δύσκολος χορός το Ζεϊμπέκικο γιατί ζητά την ψυχή σου.

Γράφει ο GA.NF

Άντρες που το ζεϊμπέκικο το κάνουν μαγκιά, μόδα και γκομενό – κατάκτηση.
Είναι αυτοί που ξέρουν μόνο να το χορεύουν. Είναι αυτοί που το χορεύουν, ενώ το βλέμμα τους έχει γίνει δίχτυ στην γκόμενα απέναντι.

Είναι αυτοί που θα το διαφημίσουν σαν κάτι μοναδικό είτε με λόγια, είτε ποζάροντας στο φακό για μια τέλεια φωτογραφία που θα την ποστάρουν όπου υπάρχει γυναικείος πληθυσμός.

Είναι αυτοί που κοιτάζονται πρώτα στον καθρέφτη για να διαπιστώσουν πόση καύλα μπορούν να δημιουργήσουν με μια “αντρίκια” – τύπου φιγούρα τους.
Είναι αυτοί που το ζεϊμπέκικο το έκαναν μπαλέτο και αυτό-ονομάζονται άντρες με “μπρούτζινες” μπάλες.

Δύσκολος χορός το ζεϊμπέκικο.
Ένας δύσκολος χορός, σε μια εύκολη κοινωνία.
Ναι, δύσκολος χορός γιατί ζητάει ένα και μόνο, αλλά το ζητάει απόλυτα και ολοκληρωτικά κι εσύ του φορτώνεις τόσα πολλά βάζοντάς του κόκκινο φωτάκι.

Δύσκολος χορός το ζεϊμπέκικο κι εγώ προσπαθώ να τον ξεθωριάσω μήπως και πάρει αυτό που του αξίζει. Αυτό που είναι πραγματικά.

Δύσκολος χορός το ζεϊμπέκικο, γιατί κάποτε έβλεπα μάτια χαμένα στο κενό να κλαίνε και τώρα βλέπω μόνο μάτια καυλωμένα για την γκομενίτσα απέναντι.

Και να σου πω και κάτι που στο φύλαγα για έκπληξη, τώρα στο τέλος;

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι χορός.
Είναι αυτό που σου ζητάει. Το μοναδικό που σου ζητάει.
Την ψυχή σου.

Δύσκολο να δίνεις την ψυχή σου.
Δύσκολο να δείχνεις την ψυχή σου.