Δεν θα σου κάνω την χάρη να γίνεις το απωθημένο μου..

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Τελικά αποφάσισα πως όχι… δε θα σου κάνω τη χάρη να γίνεις απωθημένο μου!

Θα φανώ δυνατή, θα πάψω ν’ αμφιβάλω για μένα, να νιώθω ευάλωτη και πληγωμένη και να πληρώνω το τίμημα για τα δικά σου λάθη και τις δικές σου αδυναμίες.  Θα σου χρεώσω με τόκο τις δικές σου ευθύνες και δε θα σηκώσω κανένα βάρος που δεν μου αναλογεί.

Θα πάψω να πικραίνομαι για όσα αφήσαμε μισά, γιατί εσύ ξέχασες σε ποιο σημείο της δικής σου διαδρομής είχες κρύψει την καρδιά σου για να την προφυλάξεις και θα σκοτώσω μέσα μου κάθε ανόητη ελπίδα ότι έχουμε ελπίδα.

Θα πάψω να ονειροπολώ σα σαχλοκόριτσο και να υπερασπίζομαι, πως δήθεν ήμαστε ταιριαστοί, ιδιαίτεροι, μοναδικοί και πως ο κόσμος έγινε για να συναντηθούμε.

Δε θα ψάξω άλλο για χαζές δικαιολογίες και θα πάψω να προσπαθώ να εξηγήσω, να καταλάβω, να διευκρινίσω, ν’ αποκρυπτογραφήσω  σημάδια και συμπεριφορές που με μπερδεύουν, με γεμίζουν κενά, αμφιβολίες και ερωτηματικά και που μ’ αφήνουν άδεια και μισή.

Θα καταπιώ το θυμό και την απογοήτευσή μου και δε θα κρατήσω κακίες, για όλα όσα αφήσαμε μισά και δε ζήσαμε.

Θα σε συγχωρήσω, για όλα αυτά που προκάλεσες και δεν μπόρεσες να υποστηρίξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου όταν έπρεπε. Δεν θα σε μισήσω που κώλωσες και μπλόκαρες, ούτε και θα σε κατακρίνω για την αδράνεια και την ατολμία σου. Θα δείξω κατανόηση και συμπαράσταση για τους φόβους και τη δειλία σου.  Θα εύχομαι και θα ελπίζω να είσαι και να περνάς καλά, θα σε κάνω ανάμνηση που ξεθωριάζει και θα σε ξεχάσω.

Υπόσχομαι πως θα συμπάσχω κάθε φορά που θα μου το ζητάς και που θα το έχεις ανάγκη. Πως θα δείχνω κατανόηση και συμπόνια στις δύσκολες στιγμές και τις αδυναμίες σου. Πως θα είμαι φίλη κι αδερφή σου, όποτε και αν το χρειαστείς.

Όμως δε θα σκαλώσω και δε θα σ’ αφήσω να με μπερδέψεις και να με παραπλανήσεις ξανά πουθενά. Θα συνεχίσω το δρόμο μου περήφανα κι αγέρωχα, μόνο μπροστά, αφήνοντάς σε πίσω, εφόσον εκεί επέλεξες να μείνεις.

Θα κρατήσω για πάρτη μου μόνο τις όμορφες στιγμές και αναμνήσεις. Εκείνες που γεμίζουν την ψυχή μου και που με κάνουν να νιώθω καλά μέσα μου.

Το χαμόγελό σου πάνω στο δικό μου, τα γλυκόλογά σου στ’ αφτί μου, την ανάσα σου πάνω στην καμπύλη του λαιμού μου, το βελούδινο άγγιγμά σου στο σώμα μου, τον απρόβλεπτο κι αλήτη έρωτά  σου, που μπήκε σα τυφώνας στην καλά οργανωμένη ζωή μου και την έκανε άνω κάτω. Τα χείλη σου στο στόμα μου, τη λαχτάρα σου για το κορμί μου, τη δίψα σου για ζωή μαζί μου. Κι εκείνο το βλέμμα σου το πρόστυχο, το λάγνο, που σα καθρέφτης παραμορφωτικός, με έκανε να νιώθω νεράιδα, ξωτικό, Θεά Αφροδίτη που αναδύεται γυμνή, μέσα απ’ τον αφρό μιας απέραντης και καταγάλανης θάλασσας που παραδίνεται στον ορίζοντα.

Εκείνες τις στιγμές, που τα ποιήματα και οι μουσικές, οι ήλιοι και τα φεγγάρια, έλαμπαν και ηχούσαν πιο φωτεινά και πιο δυνατά απ’ τις σκιές και τις φωνές των ανθρώπων και του μυαλού μας, θα τις κρατήσω…

Όλα όσα δεν εξηγούνται με λόγια και με νου, γιατί ποτέ κανείς όσο κι αν προσπάθησε σ’ αυτή τη ζωή, στις προηγούμενες και στις επόμενες, δεν κατάφερε να ερμηνεύσει με λογική, θα τα κρατήσω…

Όλα εκείνα που χάρισες αβίαστα κι απλόχερα και που στάθηκαν λόγος και αιτία κι αφορμή, για να γίνω πιο υποψιασμένη, πιο σοφή, πιο έμπειρη, πιο πλήρης και πιο δυνατή.

Κι επειδή ξέρω πως άγγιξα βαθιά την άψογα καμουφλαρισμένη, σκοτεινή και μπερδεμένη ψυχή σου και είμαι σίγουρη ότι κατάφερα και της έριξα φως και την ανάστησα… θα σ’ αφήσω μόνο κι ανενόχλητο χωρίς εμένα, να βρεις εκείνη την άκρη που ψάχνεις, στο μπερδεμένο κουβάρι του μυαλού σου.

Γιατί καλέ μου… έπειτα απ’ τη δική μου άγρια κι επίπονη μάχη με τον εαυτό μου, τελικά αποφάσισα, πως όχι… δε θα σου κάνω τη χάρη να γίνεις εσύ δικό μου απωθημένο!