Το θάνατο της αγάπης, τον λένε “αμφιβολία”

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Κάθομαι και αναλογίζομαι πως μπορούμε εμείς οι άνθρωποι μερικές φορές να πλέξουμε τον έρωτα με τις βελόνες του πάθους, βάζοντας τέτοια δεξιοτεχνία που θα ζήλευε και ο καλύτερος ράφτης.

Ο καθένας μας βάζει τις σκέψεις του κάτω και ξεκινά να υφαίνει.

Κάθε σκέψη κλείνει με κόμπο στο τέλος για ασφάλεια, κανείς δεν θα ήθελε να ξηλωθεί η σκέψη του γιατί μέσα της έκλεισε αγάπη και πόθο, προσμονή και λαχτάρα και για ασφάλεια ένας καλός κόμπος στο τέλος.
Όπως εσείς έτσι κι εγώ προσπαθώ να υφαίνω ότι νιώθω με αγάπη και χάρη και να την ασφαλίζω πάντα.

Στο παρελθόν οι κόμποι που χρησιμοποιούσα ήταν πρόχειροι, έτσι τους ονόμαζα, μα στην ουσία δεν ήξερα να κάνω κόμπο ούτε να ασφαλίζω όλα εκείνα που νιώθω διότι με ξήλωναν οι αμφιβολίες.

Ότι πιο δολοφονικό να αμφιβάλλεις για εκείνο που αγαπάς.

Λες και πλέκεις με μισές βελόνες και δεν μπορείς να ολοκληρώσεις το αριστούργημά σου.

Πάντα όμως μέσα από εκείνο που δεν μπορείς να διασφαλίσεις υπάρχει εκείνο που θα σε διασφαλίσει από μόνο του, θα σε κάνει σίγουρο και δυνατό ώστε να μην ξαναπιαστούν και ξηλωθούν οι σκέψεις σου στο βυθό των αμφιβολιών.

Η ασφάλεια είναι ζωή.

Μέσα από εκείνη χαμογελώ.

Υπήρξαν φορές που υπέκυψα στο δημιούργημά μου και ξεκινούσα πάλι από την αρχή μπας και καταφέρω και φτάσω στον στόχο μου, μα στην ουσία έδινα δεύτερες ευκαιρίες ασκόπως, λάθος μου, γιατί εκεί έξω υπάρχουν σκέψεις που δεν έζησαν την πρώτη τους.