Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Ήθελα κάπου να τα πω απόψε. Όχι τόσο από την ανάγκη που υποβόσκει για να τα ξεφορτωθώ από μέσα μου. Απλά μεγαλώνω και δεν έχω χρόνο για σπατάλες.
Μεγαλώνω και κουράστηκα. Εσείς δεν κουραστήκατε;
Δεν σας κούρασαν όλα εκείνα τα “δεν πειράζει” που είπατε στον εαυτό σας;
Εμένα με κούρασαν πολύ, αλήθεια. Και με πείραξαν πολύ. Πείραξαν όλο μου το είναι κι ας μην το εκμυστηρεύτηκα ποτέ μέχρι σήμερα, πουθενά και σε κανέναν.
Συνήθισα. Συνηθίσαμε όλοι μας, να “καταπίνουμε” τον εγωισμό μας και να δεχόμαστε καταστάσεις που ψαλιδίζουν τη χαρά μας. Καταστάσεις που τρώνε σαν το σαράκι τα σωθικά μας.
Αλλά είναι τόσο μικρή η ζωή. Μικρή και πολύτιμη.
Γιατί να παραμένεις σιωπηλός για κάτι που σε πειράζει, για κάτι που σε ενοχλεί;
Γιατί;
Μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε κι από τη στιγμή που σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα δικά μας θέλω, δεν υπάρχει χώρος για σιωπή. Δεν υπάρχει χώρος για ανοχή, δεν υπάρχει χώρος για τίποτε από όλα αυτά.
Υπάρχει χώρος, ίσα – ίσα για να στριμώξουμε τα όνειρα και την αγάπη μας. Να στοιβάξουμε τους πόθους και τις επιθυμίες μας.
Other Articles
