Μας έφαγε το φαίνεσθαι χωρίς να έχουμε να πούμε και να δείξουμε τίποτα.

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Και του είπε, θεατές είμαστε της ζωής.
Ρόλοι που μοιράστηκαν με κλήρωση δίχως να είναι κομμένοι και ραμμένοι στις δυνατότητες του καθενός μας.
Και προσπαθούμε να βγάλουμε εις πέρας τον ρόλο μας.
Μέσα σε χαρτιά τσαλακωμένα όπου τα γράμματα έχουν ξεθωριάσει, σελίδες όπου χάσαμε την αρίθμησή τους κι η μέση έγινε αρχή και η αρχή το τέλος.
Ελπίζοντας πως κάποτε θα πιάσουμε λιμάνι και μένουμε μόνοι στην μαινόμενη ζωή να παλεύουμε με τα κύματα.
Κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, αδιαφορώντας για τον περίγυρό μας που πολλές φορές γίνονται η στεριά μας να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεχίσουμε πιο δυνατοί.
Έτσι η αδυναμία αγκαλιάζει τη ρότα προς την πραγμάτωση του ρόλου κι ο ρόλος από απροσπέλαστος μετατρέπεται σε αυτοσκοπό.
Αγκάλιασε τους γύρω σου.
Πού είν’ οι παρέες κι οι γειτονιές μωρέ που πλημμύριζαν από γέλια και ξεγνοιασιά, πού είναι οι καφέδες και τα κρασιά στις αυλές των σπιτιών και στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων;
Πού πήγε η όρεξή μας για ζωή;
Μας έφαγε το φαίνεσθαι χωρίς να έχουμε να πούμε και να δείξουμε τίποτα.
Και η απάντηση δε όλων μας, έτσι όπως μας έκαναν, μα η αλήθεια έτσι όπως μόνοι μας γίναμε.
Και του είπε, πρωταγωνιστές είμαστε της ζωής…