Στην μηχανή του χρόνου, εγώ θα γύρναγα ακριβώς εκεί που γνώρισα.

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Βράδυ μιας καθημερινής μέρας με πολύ κούραση και στρες. Ο μικρός στο κρεβατάκι του και εσύ εκεί στον καναπέ να βλέπεις εκείνες τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεχθάνομαι. Εγώ στην κρεβατοκάμαρα με το λαμπάκι του κομοδίνου ίσα ίσα να φέγγει πάνω από χιλιάδες σημειώσεις που έχω απλώσει στο κρεβάτι. Λογαριασμοί, ασκήσεις των παιδιών που πρέπει να διορθώσω, ραντεβού με γιατρούς, υποχρεώσεις του μήνα. Ανάμεσα σε όλα αυτά, εντοπίζω εκείνο ένα ερωτηματολόγιο. Μου το έδωσε ένα κοριτσάκι πέμπτης δημοτικού για μια έρευνα που κάνουν στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι το είχα ξεχάσει και έπρεπε να της το πάω συμπληρωμένο, αύριο.

«Αν είχες μια μηχανή του χρόνου, σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις;» ήταν η ερώτηση. Οι επιλογές από κάτω φυσικά, ήταν διάφορα κομμάτια της ιστορίας αυτής της χώρας. Διάλεξα την βυζαντινή εποχή γιατί πάντα λάτρευα την κουλτούρα και το κύρος εκείνης της χρυσής εποχής. Πέρα όμως από το κουτάκι που έπρεπε να επιλέξω, αυτό το μικρό και λιτό ερωτηματολόγιο με γέμισε με μπερδεμένες και απροσδιόριστες σκέψεις. Σκέψεις που αφορούσαν την δική μου ζωή, που αν την χώριζα σε εποχές που θα ήθελα να ξαναγυρίσω. Αν μπορούσα να ζήσω ξανά μια μέρα, ποια θα ήταν αυτή;

Μάζεψα όλα τα χαρτιά από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα να βάλω ένα ποτήρι κρασί. Τότε σε είδα εκεί. Στον δικό μας καναπέ, στο δικό μας σπίτι, με το δικό μας παιδί στο δίπλα δωμάτιο, να κοιμάσαι. Να κοιμάσαι τόσο γλυκά, αθώα όπως τότε, εκείνη την πρώτη βραδιά που κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Το θέλαμε τόσο πολύ, θυμάμαι, αλλά δεν είχαμε δικό μας χώρο. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κοιμηθούμε μαζί μια ολόκληρη νύχτα στο αυτοκίνητο. Να μας πάρει ο ύπνος κοιτάζοντας τα αστέρια και να μας ξυπνήσει το φως της ανατολής.

Η εικόνα εκείνης της βραδιάς, έφερε το χαμόγελο στα χείλη μου μαζί με ένα γλυκόπικρο αίσθημα νοσταλγίας στην ψυχή μου.

Ήρθα και χώθηκα στην κουβέρτα δίπλα σου. Εκεί στο μικρό μας καναπέ. Με έκανες μια αγκαλιά και συνέχισες τον ύπνο σου. Δεν παραπονέθηκες που σε στρίμωξα, ούτε γύρισες από την άλλη, έτσι απλά και φυσικά με αγκάλιασες.

Πλέον ήμουν σίγουρη. Αν είχα εκείνη την μηχανή του χρόνου, θα πήγαινα εκεί στην πρώτη μας νύχτα και θα τα ζούσα όλα από την αρχή. Ακριβώς όπως τα ζήσαμε, ακριβώς όπως τα νιώσαμε. Εσύ και εγώ, μαζί, όπως τότε, όπως τώρα, όπως πάντα! Μακάρι να υπήρχε αυτή η μηχανή…