Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να γίνει φυλακή και λύτρωση.
Η ίδια αγκαλιά μπορεί να σε γιατρέψει και να σε κομματιάσει.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ζωή και θάνατος από τον ίδιο άνθρωπο.
Μαζί, για πάντα και ποτέ ξανά μέσα σε μια ανάσα.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Την ζητάς, παρακαλάς για να την νιώσεις και μέσα της μπορείς να χαθείς, να κρυφτείς, να κλείσεις χίλια μυστικά και να κλειστείς από άλλα χίλια.
Κι αν στην στερήσουν;
Αν στην στερήσουν νιώθεις γυμνός.
Κρυώνεις.
Κοιτάς γύρω σου και ξέρεις πως είσαι μόνος.
Εσύ και όλοι.
Εσύ και κανένας.
Εσύ. Μόνος.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Μέσα της θα πεις τ’ ανείπωτα.
Μέσα της θα αφεθείς μόνο όταν θα έχεις εμπιστευτεί ολοκληρωτικά κι απόλυτα.
Μέσα της θα αναστηθείς από κάθε μαχαιριά που σε σκότωσε.
Μέσα της θα δώσεις την ευκαιρία στον άλλο να σου μπίξει ξανά το μαχαίρι. Πιο βαθιά αυτή τη φορά.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω.
Ολόκληρη συμφωνία χωρίς να πεις ούτε μια λέξη.
Ολόκληρη ζωή χωρίς να περάσει ούτε μια στιγμή.

Μην την υποτιμάς την αγκαλιά.
Μην την χαραμίζεις μα μην την αρνείσαι κι όλας.
Μην την κάνεις «τρόπαιο» για τα χατίρια που σου έγιναν.
Μην την κάνεις «τιμωρία» για εκείνα που σου αρνήθηκαν.

Έχει εντιμότητα και ειλικρίνεια η αγκαλιά ακριβώς επειδή δεν μπορείς να παρέμβεις σε αυτό που κάνεις τον άλλον να νιώσει μέσα της.
Έχει ντομπροσύνη και ευθύτητα.
Δεν θα σε κρατήσει χωρίς να το θέλει πραγματικά.
Δεν θα μείνεις χωρίς να το θελήσεις απόλυτα.
Δεν θα σου πει τίποτα αν δεν την έχεις εμπιστευτεί.

Παράξενο πράγμα η αγκαλιά σου λέω..
Μπόρεσε και μου πε όσα εσύ τόσο καιρό φοβάσαι.
Μπόρεσε και μου ομολόγησε όσα εσύ τόσο καιρό νόμιζες πως κρύβεις.
Κι εγώ, εγώ λίγο ακόμα σου ζήτησα πάλι.
Λίγη ακόμα αγκαλιά. Λίγη ακόμα από την ασφάλειά σου.
Λίγη ακόμα αγάπη, λίγη ακόμα εμπιστοσύνη, λίγη ακόμα αλήθεια.
Λίγη ακόμα προδοσία.