Λίγο πριν το ξενέρωμα, υπάρχει μόνο φωτιά

Γράφει ο Ηλίας Μπλατζιούκας

Σε κάθε νέα γνωριμία άλλοτε ενθουσιάζεσαι και άλλοτε κοιτάς σα χάνος.
Άλλοτε ερωτεύεσαι και άλλοτε μισείς.
Σε ποια κατηγορία ανήκεις;
Σε αυτή που ενθουσιάζεσαι ή σε αυτή με τους χάνους; Στους ερωτευμένους ή σε αυτούς που μισούν;

Αν δεν ανήκεις σε καμία από τις παραπάνω τότε σίγουρα ανήκεις στους χειραγωγημένους.
Σε αυτή την κατηγορία όπου οι περισσότεροι από εμάς μας γίνονται «τα καλά παιδιά» για τα θελήματα.
Τα θελήματα της αγκαλιάς, του φιλιού, του ποτού, της παρέας, του θεαθήναι, της μοναξιάς, του καφέ.
Όταν μπορείς να ελέγχεις τα συναισθήματά σου μπορείς να ελέγχεις και τον –χαζό- εαυτό σου.

Μη γελιόμαστε δε μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Κανείς μας.
Όταν κάποιος το καταφέρει να το κάνει τότε θα γίνει κτητικός με το οτιδήποτε τον πλησιάζει. Και αυτό σε κάνει αδύναμο. Συναισθηματικά.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι να τα τινάξεις όλα στον αέρα.
Άλλες στιγμές, σκέφτεσαι να ανάβεις φωτιές και να καις.
Ναι, να καις αυτά που σε βασανίζουν, αυτά που τα γέννησες εσύ ο ίδιος από τις συμπεριφορές των άλλων.
Αυτά που επέτρεψες να σου αλλάξουν το «γαμώτο σου».