Όταν δεν είχε άλλα μπαλώματα για την καρδιά της, έκανα φίλη τη μοναξιά..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Όταν η μοναξιά της, έγινε η καλύτερή της φίλη, εκείνη συνέχιζε να ελπίζει στο μαζί. Όταν τα βράδια, την έβρισκαν μόνη, εκείνη μιλούσε πάλι με τα αστέρια, ελπίζοντας κάπου το φεγγάρι να φανεί.
Όταν το κενό πλημμύριζε τα πάντα και το μέσα της έμενε νεκρό, ήξερε ότι θα αρχίσει και πάλι από την αρχή. Όταν τα μάτια της έπαιρναν ένα χρώμα σκοτεινό και βαθύ και η μαυρίλα ερχόταν από τη ψυχή της, έβρισκε πάντα ένα λόγο να χαμογελά ακόμα.
Όταν η μέρα της φοβόταν την ηρεμία και τη στασιμότητα της στιγμής, εκείνη ήξερε μέσα της ότι το αύριο δεν αργεί. Ότι σε λίγο πάλι ξημερώνει, και είναι ωραία όταν ο ήλιος ανατέλλει.
Όταν δεν είχε άλλα μπαλώματα να κλείσει τη καρδιά της που αιμορραγούσε, την άφηνε ανοιχτή, τρύπια, γεμάτη πληγές με το αίμα κατακόκκινο να ρέει, γιατί ήταν δικιά της και ήξερε πως μια μέρα θα γιατρευτεί, κλείνοντας κάθε τραύμα που είχε απομείνει.
Μέσα από τη ζωή της, έπαψε πια να φοβάται για το αύριο που θα ρθει. Για τις στιγμές που γίνονται αναμνήσεις και για τα λόγια που τυπώνονται δήθεν τυχαία. Ξαφνικά η ζωή της χρωματίστηκε και πάλι. Η έρημος που περπατούσε έγινε δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα και χρυσές κορδέλες. Οι μέρες τις γέμισαν φως και οι νύχτες της φεγγάρια λαμπερά με μόνιμο προορισμό τα όνειρά της.
Δε τη τρόμαζε πια η μοναξιά, οι λέξεις, οι άνθρωποι. Ήξερε πως ότι σπείρεις θα θερίσεις. Ότι θα δώσεις μέσα σου θα πάρεις. Ότι το σχεδόν τίποτα, σχεδόν καλά και το καθόλου θα είναι απλά εκφράσεις που δε θα χωρούν στο λεξιλόγιό της και τη θέση τους θα πάρουν η χαρά, η ελπίδα και το μαζί. Γιατί όταν πιστεύεις σε αυτό που ονειρεύεσαι, θα γίνει!