Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Δεν πίστεψα ποτέ πως θα έβγαινες κάποια μέρα τελείως από το μυαλό μου.
Δεν πίστεψα ποτέ πως ότι ανάμνηση είχα από εσένα, από εμένα, από εμάς, περνώντας ο καιρός δεν θα έμενε τίποτα.
Ο καιρός μακριά σου τις πρώτες μέρες, τους πρώτους μήνες φάνταζε μια ατελείωτη κόλαση για εμένα. Βλέπεις αγάπη μου, ό,τι ψυχή μου είχε απομείνει την ποντάρισα σε εσένα.
Το βράδυ που με κοίταξες στα μάτια, έβαλα τα χέρια μου, ξερίζωσα την ψυχή μου και σου την παρέδωσα.
Ό,τι κομμάτι καθαρής και αγνής αγάπης είχα μέσα μου το χάρισα σε εσένα, και όχι δεν το λέω γιατί το θέλω πίσω! Το ήθελα, το έκανα και δεν θα το μετανιώσω ποτέ!
Απλά δεν περίμενα πως θα ερχόταν αυτή η μέρα που δεν θα είχα ούτε μια καλή, αλλά ούτε μια κακή ανάμνηση από εσένα.
Τον πρώτο χρόνο μακριά σου άρχισα να συνηθίζω την απουσία σου!
Τον πόνο και την απογοήτευση που ένοιωθα μακριά σου κάθε λεπτό της ημέρας να με τρυπάνε στο στήθος, τους έκανα φίλους, και πλέον είναι οι μόνοι που μου κρατάνε συντροφιά χωρίς να με πονάνε πια, και δεν έχω ανάγκη κανέναν!
Ούτε καν εσένα, θα το φανταζόσουν ποτέ;
Ό,τι πολυτιμότερο είχα στην ζωή μου και πίστευα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό, είναι πλέον σαν να μην υπάρχει.
Δεν ξέρω αν με πονάει ή με λυτρώνει τελικά που θα το πω, αλλά..
Αλλά αγάπη μου, τώρα δεν ζεις, ούτε στις αναμνήσεις μου.
Υ.Γ Το παραπάνω κείμενο είναι απλά ένα κείμενο που έπρεπε να συντάξω.
Βλέπεις δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη χωρίς εσένα δίπλα μου και δεν γράφω πλέον συχνά. Δεν γράφω γιατί δεν είσαι εσύ ο πρώτος άνθρωπος που θα τα διαβάσει οπότε νιώθω πως είναι κενά.
Το παραπάνω κείμενο είναι πέρα ως πέρα το δεύτερο μεγαλύτερο ψέμα που βγήκε ποτέ από τα χείλη που λάτρεψες.
Όσο για το πρώτο; Είμαι σίγουρος πως το θυμάσαι.
Δεν έπαψα και ούτε θα πάψω να θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια τα χρόνια που περάσαμε μαζί. Όλα τα κακά, και όλα μας τα καλά.