Γράφει ο Κονξ Ομ Παξ
Κάθε που κάνουμε έρωτα, το εγώ και το εσύ γίνονται ένα σαν μια συμπαντική ένωση αστεριών που η μαγνητική έλξη τα φέρνει αναπόφευκτα αντιμέτωπα σε μία ερωτική καρμική σύγκρουση.
Και όταν τελειώνουμε, κουλουριαζόμαστε και αγκαλιαζόμαστε σε εμβρυακή στάση, σαν μωρά παιδιά στην αγκαλιά της μάνας μας, έχοντας βυζάξει το γάλα της ζωής από την ίδια την θεά που μας δημιούργησε.
Στα γεννητούρια του ‘’εμείς’’, κλαίμε με ρίγος, καθώς καταλαβαίνουμε πως αφήνουμε πίσω το μοναχικό μονοπάτι της ύπαρξης μας και ξεκινάμε το ταξίδι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη της ένωσης μας.
Και καθώς πίνουμε το γλυκό αυτό κρασί της αγάπης από το ίδιο ποτήρι, μεθάμε, γελάμε, κλαίμε, φωνάζουμε, αγκαλιαζόμαστε γιατί ξέρουμε καλά το πόσο διψασμένοι είμαστε και το πόσο έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Και είναι τόσο γλυκό το μεθύσι μας αυτό, μα τον τραγοπόδαρο θεό, που φωνάζει όλα τα στοιχεία της φύσης να έρθουν και να χορέψουν μαζί μας γύρω από την φωτιά του έρωτα μας.
Και ας βρεθώ δεμένος χειροπόδαρα καθώς ο αετός μου τρώει το συκώτι κάπου εκεί ψηλά στον Καύκασο, και ας μην έρθει ποτέ να με ελευθερώσει κανείς, αν είναι να σε χάσω από δίπλα μου τούτη την μαγική στιγμή που μου λες το σ’ αγαπώ.
Ελάτε θεοί μου, ελάτε να σας πω πως είναι να αγαπάς σαν άνθρωπος και να πεθαίνεις σαν θεός σε κάθε της φιλί.
Ελάτε θεοί να δείτε την θεά μου και να γευτείτε και εσείς αυτό το μαγικό απόσταγμα του έρωτα.