Σ’αγαπώ για όλα εκείνα που μας έκαναν “ένα”.
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Σ’αγαπώ!
Για κείνη τη σπίθα που μας ένωσε,
κείνη τη βροχή που μας ξέπλυνε.
Για κείνον το δρόμο που έγινε πυρκαγιά,
που έγινε πλημμύρα.
Για όλες εκείνες τις αμφιβολίες που μας μεγάλωσαν,
όλα εκείνα τα ερωτηματικά που μας ξαναγέννησαν.
Για όλα εκείνα τα μη-καθαρά,
τα όχι-ξεκάθαρα που πολεμήσαμε.
Σ’αγαπώ!
Για όλα εκείνα τα όνειρα που πήραν υπόσταση.
Για όλες εκείνες τις εύθραυστες νύχτες που ήσουν εκεί.
Όλες εκείνες τις μάχες,
όλες εκείνες τις ήττες,
τις απώλειες,
τους θανάτους που περάσαμε.
Σ’αγαπώ!
Για τη ζωή που ζω πλάι σου.
Για όλα εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω κοντά σου και
για όλα εκείνα τα βράδια που κοιμάμαι δίπλα σου.
Για όλα εκείνα τα φιλιά,
όλες εκείνες τις αγκαλιές,
όλα εκείνα τα δάκρυα,
όλες εκείνες τις αναμνήσεις,
τα γέλια,
τα τραγούδια,
τα σημάδια στον λαιμό,
στην πλάτη.
Σ’αγαπώ!
Για την απαράμιλλη καλοσύνη των ματιών σου,
για το φως που φέρνουν στη ζωή μου.
Για την ειλικρινή σιωπή που φανερώνει το χαμόγελό σου,
για όλους τους φόβους που τρέπει σε φυγή.
Για όλα εκείνα τα “χαλασμένα” που καταφέραμε με κόπο και φτιάξαμε.
Για όλα εκείνα που στην αρχή ήταν ανόμοια και τώρα μοιάζουν “ένα”.
Σ’αγαπώ!
Για όλες εκείνες τις επιλογές που έχτισαν το μέλλον μας!