Σ’αγαπώ και σε θαυμάζω ρε μάνα, κι ας μην στο λέω όσο πρέπει.

Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου

Λένε πως στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, βγάζουμε και τον πραγματικό μας εαυτό…και πιο κοντινό άτομο από τη μάνα δεν υπάρχει!

Άρα τότε εγώ οφείλω να ομολογήσω πως είμαι στριμμένο έντερο! Γιατί σε σένα μάνα βγάζω τον χειρότερο μου εαυτό, τα φορτώνω όλα στον κόκορα και κάποιες φορές τα φορτώνω όλα σε σένα…τα λάθη μου, τα πάθη και τις αδυναμίες μου!

Γίνεσαι κάποιες φορές το εξιλαστήριο θύμα μου μάνα γιατί είσαι ο πιο εύκολος στόχος…εσύ βλέπεις αντέχεις μάνα! Εσύ με αντέχεις, τις στιγμές που εγώ δεν αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό, εσύ με δέχεσαι όταν εγώ με απαρνιέμαι…τις πλείστες φορές σιωπηλή και τις άλλες υψώνοντας λίγο το τόνο της φωνής και μετά πάλι η ίδια είσαι ρε μάνα!

Μικρή ερχόμουν να καθίσω στα γόνατα σου και ήταν αρκετό, η αγκαλιά σου ήταν αρκετή και εγώ ευτυχισμένη! Τώρα πια η αγκαλιά σου μάνα έχει γίνει ξένη γιατί θέλω να παρουσιάζομαι σαν μάγκας, μάλλον αυτό το πήρα από εσένα…γιατί η δικιά μου μάνα είναι μάγκας!

Μικρή έκλαιγα και σε αναζητούσα για μικροπράγματα, τώρα δεν σε αφήνω καν να μου μιλήσεις για τους προβληματισμούς μου, μάλλον και αυτό το πήρα από σένα, η δικιά μου μάνα έμαθε να  μην κλαίγεται, να βαδίζει στη ζωή στα δικά της πόδια, στις δικές της αποφάσεις, γιατί η μάνα μου είναι ηρωίδα, ηρωίδα της ζωής!

Σε θαυμάζω ρε μάνα..θαυμάζω την υπομονή σου και την δύναμη σου, θαυμάζω που βαδίζεις πάντα με το κεφάλι ψηλά όπως σου αξίζει.

Σε θαυμάζω μάνα και σε αγαπώ!