Μπήκες, με σάρωσες και δεν πρόλαβα ούτε να σε νιώσω

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.

Ούτε που πρόλαβα να καταλάβω.

Ξαφνικά ήρθες γεμάτος όρκους και υποσχέσεις πείθοντας με ότι υπάρχει το ιδανικό αυτό που λίγο αν το σπρώξουμε θα φτάσει τη τελειότητα, ο έρωτας που δε θα φύγει και τα πυροτεχνήματα που δε θα σβήσουν ποτε.

Ποσο ανάγκη έπρεπε να είχα ένα ταξίδι στο φεγγάρι ώστε να αρχίσω να ψάχνω εισητηρια, πόσο αφελής.

Βρίσκοντας με τόσο ευάλωτη λοιπόν μπήκες σάρωσες και βγήκες,

Μόνο ενα ευχαριστώ πρόλαβα να ψυθιρισω για την δόση ευτυχίας που τόσο απλόχερα στην αρχή μου έδωσες.

Ακούγεται λίγο μαζοχιστικό αυτό αλλα η αλήθεια είναι ότι έστω και για λίγο μου έδωσες ότι μου έλειπε.

Άνεμο θα σε έλεγα…
Αγέρας ήσουν…
Και ούτε που πρόλαβα να νιώσω…

LoveLetters