Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κι έφτασε αυτήν η ώρα που πρέπει να με διαχειριστώ. Να διαχειριστώ τις πουτάνες τις αναμνήσεις μου. Γιατί δεν μ’ αρέσει να με καταδυναστεύουν, να με χειραγωγούν. Γενικά δεν μ’ αρέσει να με χειραγωγούν. Γενικά δεν μου αρέσει να με κάνουν οι άλλοι ότι θέλουν, εκεί τρελαίνομαι και τα κάνω όλα μαντάρα.
Όσο βαθύ συναίσθημα και να έχω δεν λογαριάζω τίποτα. Γιατί μ’ έκανες ότι ήθελες και το ανεχόμουνα.
Αλλά όχι για πάντα. Έρχεται η στιγμή που φτάνει η υπομονή στο άι σιχτίρ και λες δεν πάει άλλο, ως εδώ. Καλύτερα μόνη, παρά με λάθος τρόπο αγαπημένη. Γιατί δεν κατάλαβες τίποτα από εμένα.
Εγώ όμως κατάλαβα τα πάντα. Το πόσο εγωιστής και παρτάκιας ήσουνα ας πούμε. Έτσι για την πάρτη σου και μόνο. Μου το ξεκαθάρισες όμως απ’ την αρχή. Όποτε θέλω κι όποτε επιθυμώ. Κι εγώ απ’ την λαχτάρα μου για σένα αγρόν αγόραζα.
Έθαψα τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου, αλλά ως εδώ μωρέ. Κι ας είμαι καψούρα κι ας πεθαίνω για ένα σου χάδι. Ως εδώ η πορεία μας, έμαθα πολύ καλά το μάθημά μου. Και δεν πρόκειται να ζητήσω κανέναν σαν και σένα.
Γιατί έλεγα ότι τους συγκρίνω όλους με σένα, αλλά δεν θέλω πλέον κανέναν που να σου μοιάζει, κανέναν που να έχει τόσο εγώ καρφωμένο στην πάρτη του.
Και δεν θα γίνω σαν τα μούτρα σου, γιατί εγώ έχω ψυχή, έχω καρδιά. Μια καρδιά που την καταπάτησες, που την έκανες χίλια δυο κομματάκια. Εγώ θα μαζέψω τα κομμάτια μου, αλλά εσύ δεν θα με πλησιάσεις ξανά, δεν θα εισβάλλεις στην ζωή μου με το έτσι θέλω.
Αρκετά είδα, αρκετά ένοιωσα.
Είναι κάποιες φορές στην ζωή μας που πρέπει να ξεχάσουμε τι νοιώθουμε και να θυμηθούμε τι αξίζουμε.
Κι εγώ αξίζω για τα καλύτερα κι αυτά θα διεκδικήσω.
Και οι αναμνήσεις μου να πάνε εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν. Εκείνο που πέθανε για εμένα!