Δεν θέλω άλλο, την θλίψη που μου έφερες.
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Δεν θέλω πια αυτές τις λέξεις τις θλιμμένες.
Δεν θέλω την θλίψη που μου έφερες.
Θέλω την χαρά πλέον που θα έρθει.
Θέλω την γαλήνη που θα αποπνέει απ’ την ψυχή μου.
Θα την βρω την άκρη μου μωρέ, πάντα την έβρισκα.
Πάω να πάρω λίγο οξυγόνο απ’ το μέλλον.
Σ’ αυτό που δεν θα είσαι.
Γιατί δεν σεβάστηκες το παρόν.
Τίποτα πλέον δεν μ’ αγγίζει, ούτε εσύ.
Αρκετά είδα, δεν νομίζεις;
Μου αξίζουν τα καλύτερα κι αυτά θα επιδιώξω.
Αυτά που αρνήθηκες να μου δώσεις.
Ένα κενό στην ψυχή μου πλέον.
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να θυμώσω.
Δεν ξέρω τι συναίσθημα πρέπει να ακουμπήσω για να μην πονέσω.
Κουράστηκα να πονάω για εσένα.
Κουράστηκα να με ματώνει η υπομονή μου.
Και δεν θέλω ούτε να θυμώνω, ούτε να πονάω.
Θέλω να μπορώ να αδράξω την κάθε μέρα με χαρά, με εγκαρδιότητα, με ευλάβεια.
Γιατί είμαστε ευλογημένοι που έχουμε την υγεία μας.
Όλα τ’ άλλα είναι επιλογή μας.
Και μέσα στην επιλογή μου πλέον δεν ανήκεις.
Δεν έχω άλλο χρόνο να σπαταλήσω.
Ο χρόνος μου μειώνεται και μόνο χαρά θέλω να νοιώθω.
Μέσα από τις πιο μοναχικές μου στιγμές έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και την ζωή.
Έμαθα να μοιράζομαι, να κλαίω χωρίς να λυπάμαι και να γελάω με την ψυχή μου
Έμαθα να κοιτάω μπροστά, γιατί το πίσω είναι χάσιμο χρόνου.
Κι ο χρόνος μου λιγοστεύει.
Μου αρέσει να διεκδικώ και διεκδίκησα το καθετί στην ζωή μου..
Ότι ήθελα το πάλεψα και το παλεύω.
Με συγχώρησα ξέρεις για το κακό που μου έκανα.
Είναι τόσο γλυκιά η ζωή για να μαραζώνουμε, είναι τόσο γλυκιά η ζωή για να τα παρατάμε.
Και είμαι τόσο επίμονη μερικές φορές που απορώ.
Βιάζομαι πλέον και τα αινίγματα δεν τα υποφέρω.
Δεν μπορώ να εξαρτάμαι από κριτική.
Δεν καταφέρνω να απολογούμαι, δεν είναι στα δεδομένα μου.
Θέλω να ξέρω τι αγγίζω και τι με αγγίζει.
Θέλω να εκχωρώ σε αγνές ψυχές.
Θέλω οι συγκινήσεις μου να είναι απόλυτα ειλικρινείς, όπως είναι κι ο εαυτός μου!