Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Για το “μαζί” πάντα δύο πρέπει να παλεύουν, μόνο ο ένας δεν έχει αξία. Το μαθαίνει καλά κανείς όταν κλονίζεται η σχέση του και μάλιστα με κάποιον που έχει μεγαλώσει μαζί. Όταν η σχέση ξεκινάει σε εφηβική και πρώτη νεανική ηλικία, δεν ξέρεις και πολλά. Δεν ξέρεις πώς να σχετίζεσαι σε διαπροσωπικό επίπεδο, δεν ξέρεις πώς να δώσεις φροντίδα, αλλά και πώς να δεχτείς φροντίδα. Δύο παιδιά ουσιαστικά που μεγαλώνουν μαζί και ενηλικιώνονται μαζί. Η σχέση αυτή περνάει από πολλά στάδια, δοκιμάζεται και είτε αντέχει στον χρόνο, είτε κλείνεται σε ένα χρονοντούλαπο.
Το ποιοι παράγοντες θα τη βοηθήσουν να αντέξει και να μην φθαρεί, είναι πολλοί. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και το να παλεύουν και οι δύο για αυτή τη σχέση και όχι μόνο ο ένας. Το ζευγάρι είναι ένα μικρό σύστημα και ως σύστημα δεν υπάρχει με τα μέλη του ξεχωριστά, αλλά το ένα επηρεάζει το άλλο. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και στόχος είναι να είναι μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα. Δύσκολο όμως που είναι το “μαζί”. Απλή σαν λέξη, αλλά πόσο πολύπλοκη στην εφαρμογή της.
Το “μαζί” προϋποθέτει οικειότητα, μοίρασμα, κοινό χρόνο και κοινά βιώματα. Ουσιαστικά μοιάζει σαν “εισβολή” του ενός στον προσωπικό χώρο του άλλου, αλλά στην ουσία είναι εύρεση ισορροπιών μεταξύ αυτονομίας και συντροφικότητας. Όμως για να μπορείς να τα δώσεις όλα τα παραπάνω, είναι καίριο να τα έχεις εσύ σαν παράσταση στα δικά σου παιδικά χρόνια, είτε από τους γονείς σου, είτε από άλλα ζευγάρια στην ευρύτερη οικογένεια, τα οποία σου ασκούσαν επιρροή και αποτελούσαν πρότυπο για εσένα. Αν αυτό δεν είναι καταγεγραμμένο και δεν το έχεις ως βίωμα, σε τρομάζει, σε αποσυντονίζει και στην ουσία σε απομακρύνει από την συντροφικότητα.
Συνεπώς πώς μπορεί για το “μαζί” να παλεύουν δύο, οι οποίοι δεν έχουν κοινά βιώματα; Συνήθως μας έλκει το οικείο και άρα σχετιζόμαστε με ανθρώπους που κυμαίνονται περίπου στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Υπάρχουν όμως και οι φορές που θέλουμε τόσο πολύ το διαφορετικό και να καλύψουμε αυτή μας την ανάγκη, που επιλέγουμε άτομα με τα οποία τελικά δεν μπορούμε να πορευτούμε. Άτομα που ξέρουν πώς να είναι “μαζί” με κάποιον και όταν δουν ότι τον χάνουν θα παλέψουν για τη σχέση. Σε πρώτη φάση ίσως μας κολακέψει αυτό, αλλά ίσως έπειτα επικρατήσει ο φόβος και τελικά καταλήξει να παλεύει μόνο ο ένας για τη σχέση. Άλλες πάλι φορές ο δικός μας ρόλος στην πατρική οικογένεια μας κάνει να ελκόμαστε από άτομα που δεν έχουν πάρει φροντίδα, δεν ξέρουν το “μαζί” και σαν να καλούμαστε, μάταια όμως τις περισσότερες φορές, να τους το μάθουμε εμείς.
Αξίζει να πάρουμε λίγο χρόνο και να δούμε λίγο τις προσωπικές μας επιλογές σε διαπροσωπικό επίπεδο και να δούμε ποια άτομα τελικά μας τραβάνε. Μόνο αν το διαπιστώσουμε μπορούμε και να το αλλάξουμε.