Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
“Να χαλάς χατίρια, να μαθαίνεις ανθρώπους”, διάβασα κάπου πριν καιρό…
Τούρκικη λέξη το χατίρι, υποτακτική θαρρώ στην ερμηνεία και τη δράση της!
Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά πικρόχολα στη σκέψη της παραπάνω φράσης. Η φωνούλα μέσα μου με πήρε στο ψιλό (το συνηθίζει συχνά άλλωστε τον τελευταίο καιρό). Ζωούλα χαλάς χατήρι εσύ ή τελικά κάνεις ό,τι οι άλλοι περιμένουν, για να μη συγκρουστείς, για να μη τσαλακώσεις την εικόνα, για να μη κακοκαρδίσεις κανένα, για να μη βγάλεις από πάνω σου τον άχραντο μανδύα του καλού κοριτσιού που σε έμαθαν από μικρή να είσαι;
Άρα, δε χαλάς χατίρια λοιπόν.
Άρα, δεν μαθαίνεις αν ο άλλος σε θέλει όπως και αν είσαι, για αυτό που είσαι, ανεξάρτητα από τα δικά του θέλω, πρότυπα κι ανάγκες.
Μάλιστα… Σε ωραίο συμπέρασμα καταλήγουμε εδώ, σε δημόσιο διάλογο!
Και για πες μου τώρα, λοιπόν, κοριτσάκι μου. Χατίρια των άλλων δε χαλάς. Με τα δικά σου τι γίνεται;
Πότε έκατσες ήσυχα, χωρίς πίεση, χωρίς ανησυχία, χωρίς ενοχή (μεγάλη κουβέντα αυτό), να ρωτήσεις Εσένα, τι χατίρια θες να σου κάνουν; Ρώτησες ποτέ τη Ζωή τι χάρες- χαρές θέλει να ζήσει;
Και πες ότι το έκανες σε πλήρη επίγνωση και επαφή με σένα. Τι απάντηση πήρες; Μήπως τελικά το μάζεψες γρήγορα όλο αυτό για να μην μπεις στη διαδικασία να παραδεχτείς ότι ζεις, για να προσφέρεις κυρίως στους άλλους και μέσα από αυτό να επιβεβαιώνεσαι Εσύ; Ότι ζεις των άλλων τις ζωές;
Το ξέρω ότι το κάνεις. Το ξέρω ότι αγαπάς να Σε προσφέρεις, χωρίς υποχρέωση. Τα αυτιά, την προσοχή, το χρόνο και την αγκαλιά σου. Αντλείς άλλωστε απίστευτη ευχαρίστηση από τα χαμόγελα και την ικανοποίηση που αντικρίζεις στα μάτια των άλλων. Δίνεις την καλή σου ενέργεια κι όλο αυτό κάνει τον κύκλο του. Επιστρέφει σε σένα και νιώθεις ότι επικυρώνεις τη βολτίτσα σου τούτη τη φορά στη γη.
Όμως, κοριτσάκι μου γλυκό και ευγενικό, υπάρχει και ένας Εαυτός που θα ‘πρεπε να έχει προτεραιότητα στα χατίρια σου. Που θα πρεπε να τον φροντίζεις σαν μωρό, κανακεύοντας την ψυχούλα και το σώμα του για να ανθίζει, να ρέει μια και περνιέσαι και για θάλασσα, για να μπορεί να ταξιδεύει και να συμπλέει με όλα τα στοιχεία και στοιχειά της Φύσης. Ένας Εαυτός που μέσα του παραμένει μια Αλίκη στη χώρα με τα θαύματα. Που περιμένει από σένα ένα ταξίδι, ένα ιδανικό Καλοκαίρι χωρίς πρόγραμμα, με ήλιο, βουτιές, ατελείωτες ώρες στην αμμουδιά και βόλτες σε νύχτες με φεγγάρι. Ένας Εαυτός που το είμαι, το θέλω και το μπορώ να είναι μαζί. Σε ένα πραγματικά επόμενο τώρα. Την ίδια στιγμή στο ίδιο σημείο!
Γι’ αυτό σου λέω, μάθε, προσπάθησε, δοκίμασε να φροντίσεις λιγάκι Εσένα. Πρώτα Εσένα, πριν όλους τους άλλους, χωρίς δικαιολογίες κι αναβολές. Για να μπορείς μετά να συνεχίσεις να προσφέρεσαι με όλη σου την καρδιά, εκεί που αυτή χτυπά πιο δυνατά και σε καλεί να πηγαίνεις!
Έλα να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα γι’ αρχή… Είναι η ψυχοθεραπεία σου, άλλωστε.
Αν δεν βρεις παρέα, πάρε ό,τι μέσο βρεθεί στο δρόμο σου και πήγαινε να τη συναντήσεις. Μόνη. Θα ‘χετε σίγουρα πολλά να πείτε, μέρος της είσαι άλλωστε..
Μην αφήσεις μήνυμα σε κανένα. Δεν χρειάζεται.
Θα σου δώσεις δύναμη με την απλωσιά, το χρώμα και την αρμύρα της.
Για ένα Σήμερα που σου αξίζει να το ζήσεις!
Τι λες, πάμε;