Και στο μαζί και στο χώρια, μόνη σου ήσουν, κορίτσι μου

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Να φεύγεις από κει που θέλεις σαν τρελή να μείνεις, είναι σαν να ξεριζώνεις ένα κομμάτι από μέσα σου. Δε θέλει κότσια, ούτε αξιοπρέπεια. Αυτά είναι για τους ψευτόμαγκες του έρωτα. Για τους φανατικούς και απόλυτα δοσμένους σ’αυτόν, θέλει μόνο απόγνωση. Να πιάσεις πάτο και να σέρνεσαι στο πάτωμα, μέχρι να φτάσεις στην πόρτα εξόδου. Δε χρειάζονται μελοδραματισμοί, ούτε βαρύγδουπες δηλώσεις. Δε χρειάζεται καν “αντίο”. Είναι η στιγμή που τα ” για πάντα” και τα ” ποτέ” έχουν τελειώσει και τα αναπάντητα ” γιατί” ξέρεις τώρα πως δε θα βρουν απάντηση.

Είναι η στιγμή που δε ρωτάς, δεν περιμένεις, δεν ελπίζεις. Μόνο φεύγεις. Φεύγεις από ‘ κει, που δεν έκαναν τίποτα να σε κρατήσουν και που ήταν τόσο δειλοί, ώστε να μην σε διώξουν. Μόνη σου. Και στο μαζί και στο χώρια, ήσουν μόνη. Και δεν πειράζει, αν φύγεις μπουσουλώντας και γεμίσουν αίματα τα πόδια σου. Ούτε πειράζει αν φεύγοντας, κυλήσουν δάκρυα απ’τα μάτια σου. Ακόμη κι αν φεύγοντας κοιτάξεις πίσω σου, δεν πειράζει. Αρκεί να φύγεις. Να φύγεις από κει που αύριο δε θα τους λείπεις.