Εσύ ο άντρας μου, εσύ η ασφάλεια και το χαμόγελό μου!

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου

– Πόσο θα λείψεις;
– Τέσσερις μέρες το πολύ.
Στον κρότο της πόρτας που έκλεινε απέμεινα μόνη σε ένα σπίτι απογυμνωμένο και άδειο από φωνές και ανάσες. Ένα σπίτι που πριν από λίγο είχα στολίσει δειλά δειλά για να συμβαδίζει κάπως με το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Για μια ακόμη φορά κάνω την απουσία σου ευκαιρία, να συναντηθώ με τον εαυτό μου.. άλλωστε τέτοιες εσωτερικές συναντήσεις είναι συνήθως αναγκαίες, τόσο για απολογισμούς όσο και για ανακαλύψεις.
Βάζω ένα ποτό και ξεφυλλίζω νωχελικά το άλμπουμ του γάμου μας, βυθισμένη στον καναπέ που κοντεύω να ξεχάσω, αφού συνήθως γίνομαι θύμα της διαρκούς υπερκινητικότητάς μου.

Ανατρέχω αναπάντεχα, σχεδόν μισή ζωή πιο πίσω, τότε που ο έρωτας , ξαπλωμένος στο λίκνο του, έφτιαχνε όνειρα για εμάς.. Ακόμη όμως και τότε, στο απόγειο της νιότης και της ανεμελιάς, γνώριζα πως ο φτερωτός Θεός τις περισσότερες φορές βγαίνει ηττημένος σε μια προδομένη μάχη. Γιατί σπάνια το πρόσωπο που ποθούμε και λαχταράμε, ανταποκρίνεται τελικά στην δική μας αλήθεια.
Σαν παιχνίδι της μοίρας είναι ο Έρωτας, μας παίζει στα ζάρια με τους δικούς του όρους και στο τέλος μένουμε λαβωμένοι με μια παρακαταθήκη από αναπάντητα ερωτηματικά για συντροφιά..

Για εμάς ωστόσο, αυτό το μοιραίο παιχνίδι θυμίζει λαχνό που κληρώνεται μία σε κάθε αιωνιότητα…
Υπερβολές ε;
Όχι φυσικά.

Γιατί εσύ έμεινες αμετακίνητος σε όσα αισθήματα μου ενέπνευσες από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μας. Τότε που ο πόθος για το άγνωστο και η λαχτάρα με οδηγούσαν ενστικτωδώς στην αγκαλιά σου. Γιατί εσύ, στην πορεία της ζωής μας, ντύθηκες με αποφασιστικότητα όλους τους ρόλους που απαιτούσε η θέση μου. Που είχα ανάγκη και επιθυμία όπως κάθε γυναίκα. Γιατί εσύ δεν έκανες βήμα πίσω στις αγκυλώσεις και τα στερεότυπα μιας κοινωνίας χαιρέκακης, σε μια στιγμή μάλιστα που η επαγγελματική σου διαδρομή συνδεόταν άμεσα με τις προσωπικές σου επιλογές. Έγινες θεμέλιο ζωής και υπόδειγμα ποιότητας ψυχής. Δεν υπήρξε στιγμή που δεν ξέπλυνα τις μαύρες σκέψεις με την καθαρότητα της καρδιάς σου.

Ποτέ δεν σταμάτησες να ανταποκρίνεσαι στα όνειρα που με ξεσήκωσες να σχεδιάσουμε μαζί και εδώ μπορώ να ομολογήσω ότι η πραγματικότητα που βιώνω μαζί σου έχει ξεπεράσει ακόμη και την πιο μεθυσμένη φαντασία του πρώτου έρωτα. Τότε που το νεανικό και ερωτευμένο μυαλό παραπατούσε αβέβαια σε άγνωστα μονοπάτια. Τον καιρό που έχτιζε παραμύθια και σε έντυνε ιππότη με την ελπίδα να κάνεις τελικά το κορίτσι ευτυχισμένο. Και το έκανες.

Και συναπαντήθηκε το όνειρο με την πραγματικότητα. Με την αλήθεια σου. Είναι πολύ σημαντικό να βαδίζεις με συνοδοιπόρο ένα πλάσμα τολμηρό και ακέραιο, με ψυχικό μεγαλείο και σθένος. Ένα στήριγμα από αυτά που γεμίζουν την ψυχή με σιγουριά και αγάπη.
Σύντροφος, φίλος, σύζυγος, πατέρας.

Πατέρας αλφαδιασμένος, που ισορροπείς ανάμεσα στην τρυφερότητα και την υγιή πατρική εξουσία, θέτοντας όρια και δίνοντας παράλληλα αγάπη. Πατέρας παραδοσιακός, σύμβουλος και όχι φιλαράκι. Υπεύθυνος να σηκώσεις το βάρος του ρόλου σου ακόμη και αν δεν γίνεσαι κάποιες φορές αρεστός στα παιδιά σου, αφού έτσι συντηρείς την ιεραρχία των ρόλων στην οικογένεια.
Σύντροφος, όχι μόνο σύζυγος. Έτοιμος να αφουγκραστείς, να συναισθανθείς. Και, κατά ένα περίεργο τρόπο, να με υποστηρίξεις σε κάθε μου θλίψη δικαιολογώντας την στραβή μου διάθεση.

Και, με ένα μαγικό φίλτρο να με ανεβάζεις σε κάθε κακή στιγμή και να με τονώνεις. Με λόγια ελάχιστα, με αποστάσεις ιδανικές. Με διακριτικότητα. Με σιωπές. Αυτή άλλωστε η λακωνική λεκτική σου δύναμη ήταν που σε κάνει να ξεχωρίζεις. Η ουσία σου.
Ένας αρχοντικός συγκυβερνήτης στο καράβι που λέγεται ΖΩΗ. Εσύ. Που έχω την τύχη να κάνω την καρδιά σου μαξιλάρι και το γέλιο σου φυλαχτό. Μην σταματήσεις ποτέ να με γεμίζεις υλικά ονείρων…
Αλήθεια, αργούν πολύ οι τέσσερις μέρες….