Ήρθες μιαν άνοιξη, και δεν έφυγες ποτέ..
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα με μια περίεργη διάθεση σαν να μπήκε η μυρωδιά και η ζωντάνια της άνοιξης μέσα μου. Ήταν βέβαιο ότι κάτι καλό θα μου συνέβαινε.
Η διαδρομή για την δουλειά ήταν ήσυχη. Κίνηση μηδαμινή και ήχος μόνο από τα πουλιά που απολαμβάνουν την ανθοφορία της εποχής. Άλλωστε ποιος άλλος δουλεύει Κυριακή από τα άγρια χαράματα; Το αφεντικό όμως αποφάσισε ότι ο φούρνος θα ανοίγει και τις Κυριακές και εγώ ως μικρότερη ήμουν η τυχερή για την πρώτη εφαρμογή αυτής της απόφασης.
Αφού λοιπόν τακτοποίησα τα πάντα, έκανα ένα καφέ και περίμενα τον πρώτο πελάτη. Που να ήξερα τι με περίμενε! Που να ήξερα ότι μέσα από κείνο το μπλε golf που σταμάτησε με alarm ακριβώς μπροστά από το μαγαζί, θα έβγαινες εσύ.
Εσύ που ένα σου βλέμμα ήταν αρκετό για να νιώσω ηλεκτρικό ρεύμα να με διαπερνάει. Αδύνατον να σε εξυπηρετήσω. Η καλημέρα που με βραχνή αγουροξυπνημένη φωνή είπες συνοδευόμενη από ένα μαγικό χαμόγελο, με αποτελείωσαν. Δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια μου και έμεινα να σε κοιτάω ενώ εσύ απλά χαμογελούσες. Παραγγελία δεν μου έδωσες ποτέ. Ένα αλλεργικό μου φτέρνισμα ήταν αρκετό να σπάσει τον πάγο. Γελάσαμε πολύ και βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ μαζί. Μου έκανες παρέα μέχρι να κλείσω το μαγαζί και καταλήξαμε αγκαλιά στη θάλασσα. Μυρωδιά από αλμύρα και χρώματα από γαρδένια είχε το πρώτο μας φιλί. Η πρώτη βόλτα στον παράδεισο της δικής μας ερωτικής χημείας ήταν θεϊκή, βγαλμένη από παραμύθι.
Δεν μπόρεσα ποτέ να ερμηνεύσω την μαγεία εκείνων των στιγμών. Ήταν σαν να συντονίστηκε η φύση, η εποχή, τα συναισθήματα και άνθισαν όλα μαζί. Ο χρόνος σταμάτησε και οι ώρες περνούσαν χωρίς να τις καταλαβαίνουμε. Το χάραμα μας θύμισε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που από τότε την ζούμε μαζί. Ζούμε σε κείνη την δική μας άνοιξη.
Αυτό ήσουν, αυτό είσαι και αυτό θα είσαι πάντα για μένα. Η αμυγδαλιά που ξυπνάει την ψυχή μου από τον λήθαργο του χειμώνα, το λουλούδι που ανθίζει την ενέργεια μου, η ομορφιά των χρωμάτων που φέρνει το ουράνιο τόξο στα σκοτάδια μου, η γεύση από το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού και η μυρωδιά της πασχαλιάς που ξυπνάει κάθε τόσο το φτέρνισμα της καρδιάς μου.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου!
Χωρίς άνοιξη δεν ισορροπεί ο χειμώνας!
Μη μου μαραθείς ποτέ!
Σ’ αγαπώ!