Γράφει η Μαριάννα Αργυρίου
Ήξερες να μιλάς.
Να ντύνεις τα πάντα με μεγάλα «θα», με όρκους, με μέλλοντα χρόνους.
Να υπογράφεις με το στόμα σου όλα όσα δεν άντεχες ούτε να προσπαθήσεις.
Ήσουν φωνή. Δυνατή.
Μα άδεια.
Γιατί όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας,
μίκρυνες.
Έγινες σκιά.
Και μαζί σου συρρικνώθηκε κι ό,τι πίστεψα.
Όχι επειδή δεν μπορούσες.
Αλλά επειδή δεν ήθελες αρκετά.
Η αλήθεια φαίνεται εκεί.
Όχι στα “σ’ αγαπώ” που λες όταν όλα είναι εύκολα.
Αλλά στο αν είσαι εκεί όταν όλα δυσκολεύουν.
Κι εσύ…
έλειπες.
Με έναν τρόπο που δεν δικαιολογείται.
Με έναν τρόπο που μόνο οι μικροί άνθρωποι ξέρουν να φεύγουν.
Η πράξη σου ήταν όση και η συνείδησή σου:
Μικρή.
Απρόθυμη.
Βολική.
Και κάπως έτσι έμαθα.
Ότι τα μεγάλα λόγια είναι φτηνά όταν δεν τα κουβαλάει η καρδιά.
Ότι δεν αρκεί να υπόσχεσαι — πρέπει και να μένεις.
Και κυρίως, να αντέχεις αυτό που δηλώνεις.
Δεν πειράζει.
Απλώς να θυμάσαι:
Οι άνθρωποι δεν κρίνονται από το πόσο δυνατά μιλούν,
αλλά από το πόσο ήσυχα μένουν.
