Γράφει η Λέλα Σακήλια
Χαθήκαμε στα δεδομένα και στα αυτονόητα, αγάπη μου.
Χαθήκαμε στα πρέπει και στους υπολογισμούς. Στις ισορροπίες που κάναμε για να μη γκρεμίσουμε ό,τι χτίσαμε, ξεχνώντας ότι τα πιο όμορφα σπίτια είναι αυτά που αντέχουν τις καταιγίδες.
Ξεχάσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, γιατί είχαμε βυθιστεί στα ρολόγια που μας έκλεβαν τον χρόνο. Σε εκείνο το άγγιγμα που δεν έγινε, στον καφέ που πάντα κρύωνε και στην αγκαλιά που πάντα είχε αναβληθεί για αργότερα.
Και τα αργότερα έγιναν ποτέ.
Δεν χάνεται η αγάπη, μου είπες κάποτε. Και εγώ σε πίστεψα. Μα δεν ήξερα πως, αν δεν την ποτίζεις με στιγμές, αν δεν τη γεμίζεις με αλήθειες, στεγνώνει. Γίνεται σκιά, γίνεται σιωπή, γίνεται αναμονή που πονάει.
Ακόμα σ’ αγαπάω, αλλά πονάω. Όχι γιατί φύγαμε μακριά ο ένας από τον άλλον, αλλά γιατί δεν βρήκαμε τον δρόμο να γυρίσουμε πίσω.
Αν είσαι εδώ, αν με διαβάζεις, αν ακόμα μπορώ να σε φτάσω, θέλω να σου πω κάτι. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο από εσένα. Μόνο εσένα.
Έλα να βρούμε ξανά το “μαζί” μας.
