Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν είναι οι αμαρτίες που πρέπει να φοβάσαι στους ανθρώπους. Είναι η υποκρισία τους. Εκείνη η ψεύτικη τελειότητα που φοράνε σαν μάσκα, δήθεν άθικτοι, δήθεν άμεμπτοι. Στέκονται ψηλά, σαν να μην έχουν ποτέ λυγίσει, σαν να μην έχουν ποτέ βρεθεί σε σταυροδρόμια που απαιτούν δύσκολες επιλογές.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Οι πραγματικά αναμάρτητοι δεν έχουν λόγο να το φωνάζουν. Δεν κρίνουν, δεν απαιτούν, δεν βάζουν τους άλλους κάτω από το μικροσκόπιο. Είναι οι «αναμάρτητοι» που φωνάζουν περισσότερο, αυτοί που κρύβουν πίσω από τα λόγια τους τις δικές τους πληγές, τις δικές τους ενοχές, όλα όσα φοβούνται να παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Η υποκρισία τους είναι το πιο βαρύ ψέμα.
Πιο βαρύ κι από τις μεγαλύτερες αμαρτίες. Γιατί χτίζουν την εικόνα τους πάνω στο ψέμα ότι είναι ανώτεροι. Πώς μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον που κρύβει την αλήθεια του; Που φοράει ένα προσωπείο, για να μην αποκαλυφθεί πόσο ανθρώπινος είναι στην πραγματικότητα;
Φοβού τους υποκριτές που παριστάνουν τους άψογους.
Γιατί αυτοί είναι που θα σε κατακρίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτοί που δεν θα δουν την ανθρωπιά σου, τις μάχες που έδωσες, τις πληγές που κουβαλάς. Θα δουν μόνο το λάθος σου, γιατί αυτό τους κάνει να νιώθουν καλύτεροι.
Άσε τους να κάνουν λάθη..
Αυτοί που κάνουν λάθη, που πέφτουν και σηκώνονται, που έχουν τη γενναιότητα να παραδεχτούν ποιοι είναι. Αυτούς να τους κρατήσεις. Οι «αναμάρτητοι», οι υποκριτές, είναι οι πιο επικίνδυνοι. Γιατί δεν φοβούνται να κρύψουν τον εαυτό τους πίσω από ένα ψέμα που πονάει τους άλλους.
Η ζωή δεν είναι για να την περνάς τέλεια.
Είναι για να την περνάς αληθινά. Και όσοι το ξεχνούν, όσοι παριστάνουν ότι είναι πάνω από εμάς τους υπόλοιπους, είναι αυτοί που πρέπει να φοβάσαι. Γιατί η υποκρισία είναι το πιο μεγάλο βάρος που μπορεί να κουβαλάει κάποιος, και το πιο επικίνδυνο.
