Τελικά ξεχάστηκα, στο κρυφτό με την ψυχή μου..

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Το κρυφτό ήταν πάντα ένα παιχνίδι γεμάτο χαρά όταν ήμασταν παιδιά, αλλά μεγαλώνοντας, γίνεται πιο περίπλοκο, ειδικά όταν το παίζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορεί να το πεις δειλία ή μια προσπάθεια να αποφύγουμε την αλήθεια, αλλά είναι εύκολο να χαθείς σε αυτό το παιχνίδι. Ο κόσμος τείνει να βλέπει μόνο την επιφάνεια, να κρίνει από ό,τι φαίνεται και ακούγεται, και να παραμένει αδιάφορος για ό,τι κρύβεται από πίσω.

Η ζωή μάς έχει διδάξει να αμυνόμαστε, αλλά μερικές φορές η άμυνα αυτή γίνεται τόσο ισχυρή, που χάνουμε τον εαυτό μας πίσω από τα τείχη που χτίζουμε. Πολλοί από εμάς μοιάζουμε με ζώα που έχουν πληγωθεί και μάθαμε να γλείφουμε τις πληγές μας για να επιβιώσουμε. Αυτό μας έχει κάνει επιφυλακτικούς, καχύποπτους, ακόμα και επιθετικούς. Και τελικά, οι άλλοι βλέπουν έναν χαρακτήρα σκληρό, έναν άνθρωπο που δε θέλει να αγαπήσει.

Με τον καιρό, έμαθα να κρύβω τα συναισθήματά μου τόσο καλά, που τελικά τα έκρυψα και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έφτασα να πιστεύω πως είναι καλύτερο να γυρίζω σε ένα άδειο σπίτι, παρά να περιμένει κάποιος εκεί. Συνήθισα στη μοναξιά και ξέχασα πώς είναι να συνδέεσαι πραγματικά με κάποιον άλλον.

Παρά τα τείχη που έχω χτίσει, μέσα μου βαθιά ελπίζω ότι κάποια μέρα θα βρω κάποιον που θα φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής μου. Μέχρι τότε, παραμένω ασφαλής πίσω από την άμυνά μου, παρατηρώντας τον κόσμο από απόσταση και προστατεύοντας ό,τι απέμεινε από τον παλιό μου εαυτό.