Στον αληθινό έρωτα, δώσε του χίλιους λόγους να μείνει και κανέναν για να φύγει.

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Ο αληθινός έρωτας δεν κρύβεται, φωνάζει από παντού. Σκίζει τον αέρα. Ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί, αφήνοντας τα χέρια ελεύθερα, και προχωρά χωρίς να τον νοιάζει αν θα πέσει.

Ο αληθινός έρωτας δεν φυλακίζεται, δεν κλείνεται σε κλουβιά καλυμμένα με κάγκελα, χωρίς καμία έξοδο κινδύνου. Ο αληθινός έρωτας μένει αλώβητος, ατάραχος, ανέγγιχτος σε όποια φουρτούνα συναντήσει στο πέρασμα του χρόνου. Φωτίζει τις πληγές, τις ομορφαίνει και τις εξαφανίζει με τον καιρό.

Ο αληθινός έρωτας δεν παρασύρεται από ξένες αγκαλιές, δεν καίει το κορμί με σημάδια βίας. Αντίθετα, λυτρώνει, ανακουφίζει και ομορφαίνει την ψυχή σου μέχρι να δύσει ο ήλιος.

Ο αληθινός έρωτας φέγγει στο σκοτάδι, γίνεται ασπίδα σε κάθε δύσκολη στιγμή, αγκαλιά για να κουρνιάσεις και στέγη για να βάλεις πάνω από το κεφάλι σου.

Ο αληθινός έρωτας συγχωρεί, καταλαβαίνει, προσπερνά. Δεν αντιδρά σε κάθε σκυλί που θα βρει στον δρόμο του· σε μερικά, απλά, αφήνει ένα κομμάτι ψωμί για την επόμενη φορά που θα τα συναντήσει.

Μην τον πυροβολήσεις όταν τον βρεις. Μην τον πνίξεις στη διάρκεια της μέρας. Μην τον σταυρώσεις, όπως σταύρωσαν Εκείνον. Δώσε του χώρο και χρόνο. Δώσε του χίλιους λόγους να μείνει και κανέναν για να φύγει. Κράτησέ τον σφιχτά, μέχρι να γίνει αγάπη.