Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου
Η ζωή έχει ημερομηνία λήξης. Μόνο που κανείς δεν ξέρει την ημερομηνία αυτή, κι έτσι σου χρωστάς να ζεις.
Όχι να επιβιώνεις. Όχι να μετράς τις μέρες σαν βαρετές υποχρεώσεις που απλά πρέπει να ξεπεταχτούν. Να ζεις. Να ρουφάς τον αέρα σαν να είναι η τελευταία σου ανάσα. Να ξυπνάς χωρίς να μετράς τα πρέπει, αλλά με τα «θέλω» να σε οδηγούν.
Σου χρωστάς να ζεις για σένα.
Να γελάς δυνατά, όχι να ψιθυρίζεις.
Να φιλάς με πάθος, όχι μηχανικά.
Να χορεύεις σαν να μην κοιτάει κανείς – ή και να κοιτάει, τι σε νοιάζει;
Σου χρωστάς να τρέξεις μέσα στη βροχή αντί να κρύβεσαι.
Να πεις «σε θέλω» χωρίς να ζυγίσεις τις συνέπειες.
Να μην αναλωθείς τις προσδοκίες των άλλων και να χτίσεις τις δικές σου.
Γιατί η ζωή δεν περιμένει. Δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες. Δεν έχει rewind.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν όταν είναι πολύ αργά. Όταν κοιτάνε πίσω και μετράνε όλα τα «κάποτε», όλα τα «θα το κάνω άλλη φορά», όλα τα «δεν είναι η σωστή στιγμή».
Η σωστή στιγμή ήταν πάντα τώρα.
Αλλά εσύ τι έκανες; Έμενες σε δουλειές που μισούσες, σε ανθρώπους που σε στραγγίζανε, σε «πρέπει» που φόρεσες σαν αλυσίδες. Έκανες εκπτώσεις. Χαμήλωσες τη φωτιά σου για να μη στραβοκοιτάξουν οι άλλοι.
Και τώρα τι σου έμεινε;
Ένα τίποτα τυλιγμένο σε «ασφάλεια».
Κι εγώ σου λέω να το σκίσεις. Να πάρεις ό,τι έχει απομείνει από σένα και να το κάνεις έκρηξη. Να ξαναβρείς τον εαυτό σου εκεί που σε έχασες.
Γιατί όταν τελειώσει η κλεψύδρα, όταν η ζωή σου χτυπήσει την τελευταία ειρωνική καμπάνα, το μόνο που θα μετράει είναι αν έζησες ή αν απλά περίμενες.
Σου χρωστάς να ζεις.
Τώρα.