Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Ίδια με εμένα δε θα βρεις, ίδιο με εσένα δε θα θελα.
Βλέπεις στη ζωή είναι λίγοι ευτυχώς αυτοί που θα άντεχαν τα σκωτσέζικα ντουζ, ξέρεις αυτά που έχεις πτυχίο αριστουχου.
Θα ψάξεις κάποια στιγμή να με βρεις δυστυχώς για εσένα και ευτυχώς για εμένα έχω κλείσει κάθε δρόμο που έστω και τυχαία υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε.
Δεν φοβάμαι μη πονέσω απλά δε θέλω να γίνω ο καθρέφτης σου, δε θέλω να δεις το φρικιαστικο εαυτό σου με δικές μας μνήμες.
Θα με αναζητήσεις γιατί καμιά άλλη δε θα σε ανεχτει.
Εμένα με πατούσες, με είχες ματώσει και εγώ σκουπιζα το δικό σου ιδρώτα.
Με πόνεσε πολύ το φύγε έλα, μπορώ δεν μπορώ, θέλω αλλά δε ξέρω.
Τίποτα δε ξέρεις ούτε και θα μάθεις.
Μέσα στην άγνοια και τον εγωισμό σου θα πολλαπλασιαζονται όλα σου τα άσχημα και αν έχεις κάτι καλό κάπου κρυμμένο και αυτό θα χαθεί.
Θα μετανιώσεις για πολλοστή φορά που με έχασες αλλά κοίτα τώρα είμαι απέναντι και σου κουνάω το μαντήλι.
Όχι πια δίπλα σου, ποτέ ξανά μαζί σου.
Εκμεταλευτηκες στο έπακρο ότι σου έδωσα, τα καταπιες από φόβο μη το ξανά σκεφτώ και στα πάρω πίσω.
Τι αφελής που είσαι, είχα πλήρη επίγνωση για το τι έκανα.
Δεν έπαιξα και δε κοροιδεψα κανένα, απλά πίστεψα, ο καθένας θα σε πίστευε, έπρεπε να δεις τον εαυτό σου.
Δε βρίσκω λόγια πια, στερεψα μωρέ.
Απευχομαι να βρεθεί άλλος σαν εσένα στο δρόμο μου, δεν είμαι εγώ για μονόπλευρες καταστάσεις.
Εσύ μονάδα ήσουν και εκεί θα μείνεις, δε σου πάνε τα διπλά.
Σταμάτα λοιπόν να ταλαιπωρείς και να ταλαιπωρεισε, μόνο κακό σπέρνεις.