“Πάνω από όλα τα παιδιά”, είπες και θάμπωσες λίγο ακόμα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Πάνω από όλα τα παιδιά” σου είπαν τη μέρα που είπες “χώρισα”. 
Και δεν έχει σημασία αν είσαι η μητέρα ή ο πατέρας. Στον δικό μου πλανήτη, τα παιδιά αγαπιούνται και φροντίζονται κι από τους δυο, κι ας μπαίνει η λέξη “διαζύγιο” στην εξίσωση. 

Δεν πολυκατάλαβες τι εννοούσαν όταν στο έλεγαν αυτό. Δεν είναι και λίγο δεδομένο κι αυτονόητο πως από την στιγμή που έγινες γονιός, η προτεραιότητά σου, η απόλυτη πρώτη και τελευταία έννοια σου είναι τα παιδιά σου; 

Δεν έπιασες καν την καλα κρυμμένη κατηγορία, πως ίσως και να μην είναι “πάνω από όλα τα παιδιά σου”, επειδή τόλμησες να χωρίσεις και δεν έμεινες σε μια συμβιβασμένη σχέση, γεμάτη ανείπωτα, τοξικότητα και πρέπει.

Λέξη – κλειδί σε όλα αυτά : έννοια. 
Γιατί στο ενδιάμεσο, υπάρχουν οι σκέψεις, τα αισθήματα, η καθημερινότητα.. Όλα εκείνα που φτιάχνουν το puzzle της ζωής μας. 
Όλα, εκτός από τον έρωτα. 
Γιατί είπαμε, εσύ παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, χώρισες, και τώρα “πάνω από όλα τα παιδιά”. 

Και περνάει ο καιρός κι αρχίζεις και καταλαβαίνεις τι εννοούν! 
Έχεις δικαίωμα να εργάζεσαι, έχεις δικαίωμα να βγαίνεις και για κάνα καφέ, ε εντάξει και το σινεμά στο πρόγραμμα είναι, το δε θέατρο επιβάλλεται γιατί είσαι και της κουλτούρας και πρέπει να είσαι καλό παράδειγμα για τα παιδιά.

Αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις λοιπόν, είναι ο έρωτας (όχι δεν σου μιλάω για εκείνο το να έχεις κι εσύ έναν άνθρωπο). 

Ο έρωτας ο αληθινός. Ο ατόφιος. Αυτός που θα σε κάνει να γελάσεις, να κλάψεις, να λάμψεις χωρίς να έχεις βάλει πάνω σου ίχνος ορού C, ρετινόλης ή υαλουρονικού. 
Να λάμψεις από απλή, αληθινή ευτυχία. Να χαμογελάσεις και να δώσεις στον εαυτό σου μια ακόμα ευκαιρία να απολαύσει τον έρωτα. 
Όχι μόνο να τον ζήσει, όχι να τον βιώσει σαν μια περαστική γρίπη αναμένοντας να μετουσιωθεί σε αγάπη και συντροφικότητα (θα γίνει κι αυτό, στην ώρα του), αλλά να τον απολαύσει! 

Και τους ακούς όλους γύρω σου. Φίλους, κολλητούς, σόγια, και είναι μια κασέτα (ναι είμαι 40+ άκουγα μουσική σε walkman) κολλημένη στο replay. “Να το ζήσεις αλλά πάνω από όλα τα παιδιά σου”. Και το ζεις. Ενοχικά. Για κάθε ξένοιαστη στιγμή που τα παιδιά σου είναι ασφαλέστατα με τον άλλο γονιό ή ακόμα και με την υψηλή επιστασία των παππουδο-γιαγιάδων, εσύ καταθέτεις την ενοχή σου που τους παράκουσες όλους και δεν ζεις απλά, απολαμβάνεις τα συναισθήματά σου στο απόλυτό τους. 

Κι έρχεται μια ανύποπτη στιγμή, που δεν την έχεις υπολογίσει, δεν την έχεις μετρήσει και σου λέει το παιδί σου “έχεις αλλάξει”, κι εσύ μαζεύεσαι. Ένα ΩΧ κυριαρχεί μέσα στο κεφάλι σου. 

“Είσαι πιο χαμογελαστή, μου αρέσει που προσέχεις πιο πολύ τον εαυτό σου, είσαι χαρούμενη και σου πάει μαμά”. 

Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η έννοια σου, θα είναι πάντα, από την πρώτη ανάσα μέχρι το τέλος του χρόνου τα παιδιά σου. Η αγάπη σου, είναι αδιαπραγμάτευτα δεδομένη, χωρίς όρους κι όρια. Η φροντίδα σου, είναι αυτονόητη όσο και ο αέρας που αναπνέεις. 
Μα για να τα έχεις όλα αυτά να τα δώσεις, απλόχερα, πρέπει να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κι αν στη ζωή σου την ευτυχία τη φέρνει ένας έρωτας, απόλαυσέ τον, μέχρι το μεδούλι. 

Γιατί στο τέλος της μέρας, θα θες να ξέρουν τα παιδιά σου, πως οι άνθρωποι, έχουν δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή τους, έχουν δικαίωμα κι επιλογή και πάνω από όλα, ο έρωτας, δεν μπορεί ποτέ να είναι λόγος ενοχής και φόβου και καλός γονιός, είναι ο ευτυχισμένος γονιός!