Γράφει η Χριστίνα Μανωλά
Μια μέρα θα γράψουν τραγούδια για εμάς. Για τον τρόπο που κοιτούσα τα μάτια σου και έβρισκα μέσα τους όλες τις απαντήσεις που δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν. Για τον τρόπο που το άγγιγμά σου έκανε τον χρόνο να σταματά, αφήνοντάς μας μόνους σε έναν κόσμο που έμοιαζε να φτιάχτηκε μόνο για εμάς.
Θα γράψουν για τα γέλια μας, τα τυχαία και τα αυθόρμητα, εκείνα που έσπαγαν τη σιωπή και γέμιζαν τον χώρο με μια οικειότητα που κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε. Για τους καβγάδες μας, που ποτέ δεν κρατούσαν πολύ, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν άντεχε την απόσταση ανάμεσά μας.
Θα γράψουν για τα βράδια που μοιραζόμασταν την ίδια κουβέρτα, βλέποντας ταινίες που δεν θυμόμασταν την επόμενη μέρα, αλλά θυμόμασταν την αίσθηση του να είμαστε μαζί. Για τα ξημερώματα που οι λέξεις δεν αρκούσαν και αφήναμε την αγκαλιά να μιλήσει για εμάς.
Ο έρωτάς μας, παράξενος και αντιφατικός, γεμάτος πάθος, ένταση, και μικρές σιωπές που έλεγαν περισσότερα από τις πιο δυνατές κραυγές. Ένας έρωτας που δεν χωρούσε σε λέξεις, αλλά γινόταν αισθητός με κάθε ανάσα, κάθε βλέμμα, κάθε στιγμή που οι ψυχές μας έβρισκαν τρόπο να γίνουν μία.
Δεν ξέρω αν ο έρωτάς μας θα κρατήσει για πάντα. Δεν ξέρω αν το «για πάντα» υπάρχει. Αλλά ξέρω πως ό,τι κι αν συμβεί, μια μέρα κάποιος θα γράψει τραγούδια για εμάς. Γιατί έρωτες σαν τον δικό μας δεν μένουν κρυφοί. Ακόμα κι αν τελειώσουν, αφήνουν το σημάδι τους, σαν μελωδία που δεν ξεχνιέται.
Κι αυτό, αρκεί.
