Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης
Μην μου το γράψεις, μην μου το πεις με μηνύματα. Μην κρυφτείς πίσω από οθόνες και σιωπές. Έλα μπροστά μου, στάσου απέναντί μου και πες το. Πες μου πως τελειώσαμε. Πες μου πως όλα αυτά που ζήσαμε, όλα αυτά που ήμασταν, δεν έχουν πια νόημα.
Μην αφήνεις άλλους να μιλάνε για σένα. Μην αφήνεις φωνές και γνώμες ξένες να σε πείθουν να φύγεις. Αυτοί που σου λένε τι να κάνεις, αυτοί που νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα… δεν έχουν ιδέα τι νιώθεις. Δεν ξέρουν το βάρος που κουβαλάς. Δεν ξέρουν πως γελούσες όταν ήσουν μαζί μου, ούτε πως το βλέμμα σου χανόταν στο δικό μου.
Αυτοί δεν νοιάζονται για σένα. Ζουν για να ικανοποιούν τον δικό τους κόσμο. Σε επηρεάζουν γιατί φοβούνται να ζήσεις όπως θέλεις εσύ. Αλλά εσύ; Πού είσαι εσύ;
Θέλω να μου πεις, κατάματα, πως όλα όσα ζήσαμε ήταν ψέματα. Πως το συναίσθημα που σου ζωντάνεψε την καρδιά, που σε έκανε να νιώσεις ξανά, δεν ήταν ποτέ αληθινό. Πες μου πως το χαμόγελό σου, οι στιγμές που με κοίταζες και όλα έσβηναν γύρω μας, ήταν μόνο μια στιγμή αδυναμίας.
Πες το. Κοίταξέ με και πες μου πως όλα τελείωσαν. Πες μου πως ζεις πλέον για σένα, όχι για όσα σου λένε οι άλλοι.
Αλλά να ξέρεις κάτι. Αν μπορέσεις να το πεις κοιτάζοντάς με, αν έχεις τη δύναμη να διαλύσεις κάθε «αν» που μου έχεις αφήσει, τότε θα σου πιστέψω. Θα πάρω πίσω κάθε ελπίδα, κάθε υπόσχεση, κάθε όνειρο που έφτιαξα για εμάς.
Όμως, αν δεν μπορείς να το πεις κατάματα… τότε μην προσπαθείς να ξεγελάσεις ούτε εμένα, ούτε τον εαυτό σου. Γιατί ξέρεις την αλήθεια, και την ξέρω κι εγώ. Δεν τελειώσαμε. Απλά φοβάσαι να παραδεχτείς πως ακόμα είμαστε εδώ. Μαζί.
