Η ψυχή κι ο έρωτας, δεν χορταίνουν με ψίχουλα..

Σ’ ερωτεύτηκα. Σ’ ερωτεύτηκα και άφησα στα πόδια σου τους θησαυρούς της καρδιάς μου. Χωρίς πισινές, χωρίς φόβο. Όχι γιατί ήμουν σίγουρη πως θα τα εκτιμήσεις όλα αυτά, αλλά γιατί μόνο έτσι ξέρω ν’ αγαπώ. Ήλπιζα πως είχα απέναντί μου μια ψυχή, διάφανη όπως η δική μου… Πόσο πονάει όταν καταλαβαίνεις πόσο λάθος έχεις κάνει!

Μ’ ερωτεύτηκες, αλλά… Με θέλεις, μα… Το δώρο σου για τα “πάντα” μου, τυλιγμένο με αμφιβολίες και αβεβαιότητες. Συναισθήματα δοσμένα με το σταγονόμετρο. Γκάζι και ξαφνικά, ακαριαία φρένα, σε μια τρελή πορεία σχέσης. Ψίχουλα για τα όλα μου!

Δεν ξέρω πώς έχεις μάθει να αγαπάς. Δεν ξέρω γιατί σ’ άφησα να με οδηγήσεις στα μίζερα και μισοάδεια μονοπάτια της καρδιάς σου. Δεν ξέρω πώς το επέτρεψα κι αυτό είναι που με θυμώνει. Ότι επέτρεψα να με χειρίζεσαι κατά πώς επιθυμείς. Ότι επέτρεψα να ξεχάσω τις δικές μου ανάγκες, τα δικά μου θέλω και τα δικά μου ξέρω και να ακολουθήσω τυφλά τα δικά σου.

Αυτό που με θυμώνει περισσότερο όμως, δεν είναι πως αφέθηκα να ζητιανεύω τα ψίχουλα που κατά βούληση μου πετάς. Αυτό που με θυμώνει, είναι πως μένω ακόμη εδώ ενώ ξέρω! Πως ενώ ξέρω πως δεν είσαι διατεθειμένος να μου δώσεις τίποτα ακέραια, επιμένω να ελπίζω. Σε τι; Δεν ξέρω! Μη με ρωτάς! Μη με ρωτάς γιατί μένω ακόμη εδώ, ενώ ξέρω καλά πως δεν χορταίνουν με ψίχουλα οι ψυχές…