Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Με ρωτάς τι είσαι για μένα…
Κι εγώ σε κοιτάζω και θέλω τόσα να σου πω, μα σωπαίνω.
Χιλιάδες σκέψεις κι άλλα τόσα συναισθήματα μπλέκονται και δε βρίσκουν τρόπο να χωρέσουν σε λέξεις και καλούπια. Κι εγώ που νιώθω γεμάτη από σένα χάνω τα λόγια μου και τρέχω να χωθώ στην αγκαλιά σου.
Πώς να σου πω τι είσαι για μένα; Πώς να στο περιγράψω; Οι λέξεις είναι τόσο λίγες, δεν αρκούν.
Πάρε με μια αγκαλιά. Μεγάλη και σφιχτή. Από εκείνες τις δικές μας, τις ωραίες. Κι άσε με να γείρω πάνω σου. Να αφεθώ στα χέρια σου, να ηρεμήσω. Ν΄ ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου. Να τυλίγεις το σώμα μου και να γίνεσαι ένα μαζί μου.
Κλείνω τα μάτια μου και σ΄ανασαίνω. Και αφήνομαι… Πρωτόγνωρο αυτό για μένα, που πάντα φοβόμουν να εμπιστευτώ. Όμως με σένα είναι όλα τόσο αβίαστα. Σα να σε ξέρω μια ζωή, σα να είσαι κομμάτι δικό μου, ολοδικό μου.
Με φιλάς και σκέφτομαι ότι στ΄αλήθεια σ΄ αγαπάω τόσο πολύ. Είσαι ο λόγος για κάθε μου χαμόγελο. Είσαι η αιτία για κάθε καρδιοχτύπι μου. Είσαι η λαχτάρα μου, η δύναμή μου κι η αδυναμία μου. Είσαι ο έρωτας που κυριεύει κάθε κομμάτι της ύπαρξής μου. Είσαι η ηρεμία μου.
Η ηρεμία μου… πόσο πολύτιμο είναι αυτό, να΄ξερες!
Γιατί αυτό είναι τελικά ο μεγάλος έρωτας! Εκείνος που ηρεμεί την ψυχή σου και τρελαίνει όλα τα υπόλοιπα! Εκείνος που σε κάνει να αφήνεσαι, να εγκαταλείπεις τις άμυνές σου και να παραδίνεσαι χωρίς όρους και όρια. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον άλλον και να ξέρεις, να νιώθεις, πως ό,τι και να γίνει εκείνος θα είναι πάντα εδώ, να σε προσέχει, να μην του πάθεις τίποτα.
Κι εγώ μαζί σου είμαι ήρεμη. Γιατί ξέρω πως έχω έναν άνθρωπο δικό μου. Γιατί μ΄αγκαλιάζεις και κουμπώνω. Γιατί ακούς τις σιωπές μου και καταλαβαίνεις τις ανασφάλειές μου. Γιατί κάνεις πράξη την αγάπη και δίνεις νόημα στο «μαζί». Γιατί καταλαβαίνεις το χάος των ματιών μου και τα δικά σου μάτια μιλάνε στην ψυχή μου.
Είσαι η ηρεμία μου. Στην αγκαλιά σου νιώθω ασφάλεια κι όλα τα σπασμένα μου κομμάτια κολλάνε. Μαζί σου μπορώ να ονειρεύομαι, να εμπιστεύομαι, να δίνω και να δίνομαι. Μαζί σου έμαθα να μοιράζομαι, να αφήνομαι, να σ’ ακολουθώ και να μη με νοιάζει πού πάμε, γιατί μου αρκεί να με κρατάς απ΄το χέρι.
Μαζί σου έμαθα να ζω με πάθος την κάθε στιγμή και στο τέλος της ημέρας να κοιμάμαι ήρεμα, μ΄ έναν ύπνο απολαυστικό, που μπλέκονται σώματα, μυρωδιές κι ανάσες, που μοιραζόμαστε αγκαλιές και όνειρα μέχρι το ξημέρωμα.
Μαζί σου ένιωσα τη ζεστασιά του «μαζί» που γαληνεύει την ψυχή μου και εξαφανίζει τους φόβους μου. Ένιωσα το «σε νοιάζομαι», το «σε θέλω στη ζωή μου» που νικάει τις ανασφάλειές μου. Μαζί σου έχω την αίσθηση ότι στην αγκαλιά σου βρίσκομαι εκεί ακριβώς που ανήκω, εκεί που λαχταράω, εκεί που αγαπώ! Είναι ο τρόπος που το «εγώ» γίνεται «εμείς» και όλα τα ανάγουμε σε πρώτο πληθυντικό. Είναι που κάθε φορά που γυρίζω να σε κοιτάξω με κοιτάς ήδη. Είναι που μιλάμε ταυτόχρονα και γελάμε όταν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει ακριβώς την ίδια σκέψη. Είναι που ακόμα κι όταν δε μιλάμε, η σιωπή μας τα λέει όλα!
Μαζί σου γελάω αληθινά! Γιατί είμαι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Μαζί σου δε ντρέπομαι για τα δάκρυά μου, γιατί είσαι πάντα εδώ να τα στεγνώσεις μ΄ένα σου φιλί. Μαζί σου νιώθω ζεστασιά, γιατί με τυλίγεις με την αγάπη σου. Μαζί σου δε χρειάζεται να εξηγώ, γιατί με καταλαβαίνεις σα να γνωριζόμαστε όλη μας τη ζωή. Μαζί σου δε φοβάμαι να είμαι ευάλωτη, γιατί με κοιτάς στα μάτια και στο βλέμμα σου αντικρίζω τις αλήθειες σου, γιατί ξέρω ότι θα κάνεις τα πάντα για το δικό μας «μαζί».
Μαζί σου κατάλαβα πόσο όμορφο είναι το αμοιβαίο, που κάνει σημαντική την κάθε στιγμή μας. Μαζί σου έμαθα να φτιάχνω έναν κόσμο απ΄την αρχή και να γεμίζω την καθημερινότητά μας με όνειρα και χαμόγελα. Μαζί σου κατάλαβα πόσο πολύτιμο είναι να είσαι με κάποιον που σε ηρεμεί. Γιατί εκείνος που σε ηρεμεί…είναι έρωτας κι αγάπη!
