Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάθε φορά που της φώναζες “φεύγω” εκείνη έμενε.
Αυτό είχε μάθει να κάνει.
Έτσι λεγόταν μέσα της η αγάπη, ο έρωτας κι η πίστη.
Μένω.
Κάθε φορά που κομμάτια έσπαγαν γύρω της, εκείνη τα έπαιρνε ένα ένα και τα κολλούσε από την αρχή.
Ποτέ στην ίδια θέση, ποτέ ίδια με πριν αλλά πάντα έφτιαχνε χώρο για το “μαζί”.
Έτσι λεγόταν μέσα της το “για πάντα μαζί”.
Κάθε φορά που έμενε μόνη της, έγλειφε τις πληγές της να σταματήσουν να αιμορραγούν και έψαχνε μέσα της όλους τους λόγους που πίστευε.
Όλους τους λόγους που πίστευε στον έρωτα, στην αγάπη, στο μαζί, στο για πάντα.
Και τούτη τη φορά τι άλλαξε;
Γιατί έφυγε;
Γιατί δεν έπιασε τα κομμάτια να τα βάλει στη θέση τους;
Τι την έπιασε και τα κομμάτια τα διέλυσε σε χιλιάδες αλλά;
Γιατί δεν σταμάτησε την αιμορραγία;
Τι άλλαξε;
Τίποτα δεν άλλαξε.
Αγαπάει το ίδιο, είναι το ίδιο ερωτευμένη, είναι η ίδια, με την ίδια πίστη και την ίδια ψυχή. Με τις ίδιες πληγές και τα ίδια σημάδια!
Τότε τι έγινε; τι άλλαξε;
Τίποτα δεν άλλαξε σου λεω.
Απλά, έφευγε πια.
Όπως ήξερε να φεύγει εκείνη.
Σιωπηλά. Χωρίς λόγια. Χωρίς φωνές. Χωρίς ανακοινώσεις. Χωρίς διαπραγμάτευση.
Κι εσύ δεν έκανες τίποτα να την σταματήσεις. Δεν περίμενε λέξεις μεγάλες, λόγια βαρύγδουπα. Πάντα είχατε το δικό σας κώδικα. Περίμενε. Μια δική σας λέξη. Μια δική σας κίνηση.
Η σιωπή σου της έφτανε πια..
Κι εσύ δεν έκανες τίποτα να την σταματήσεις. Δεν περίμενε λέξεις μεγάλες, λόγια βαρύγδουπα. Πάντα είχατε το δικό σας κώδικα. Περίμενε. Μια δική σας λέξη. Μια δική σας κίνηση.
Η σιωπή σου της έφτανε πια..
Μόνο τα βήματα της έμεναν να ακούγονται.
Βλέπεις είχε μάθει να μένει εμμονικά πιστή στο μαζί, γιατί εκείνη ήξερε πως αν έφευγε δεν είχε γυρισμό.
Εκείνη ήξερε πως μετά από το δικός τους “μαζί”, υπήρχε το “μόνη”.
Ή μαζί ή μόνη.-
