Μετά το τέλος, μπορείς να με αγαπάς, αλλά όχι να με θες..

Γράφει η Έφη Νερούτσου

Όλες οι γυναίκες ζούμε το δράμα μας σε ένα “τέλος” ή σε έναν χωρισμό που δεν έχει καμία σημασία αν ήρθε με ωραίο ή άσχημο τρόπο.

Θα κοιτάξουμε τις κοινές φωτογραφίες μας και θα ακούσουμε από Πέγκυ Ζήνα μέχρι Πλούταρχο. Σειρά έχουν τα κλάματα, οι απίστευτες εκφράσεις σε φίλους “Και εγώ τώρα τι θα κάνω χωρίς εκείνον;” ενώ λίγο μετά θα έρθουν τα νεύρα με πάλι εκφράσεις του τύπου “Ε και τι νομίζεις, θα κάνει με άλλη αυτά που κάναμε μαζί;”

Ο καιρός περνάει αλλάζουν τα δεδομένα και εσύ έχεις περάσει σε άλλο επίπεδο χωρίς καν να το έχεις καταλάβει.
Σου φεύγει και ο θυμός ή τα κλάματα ότι έχεις δηλαδή και πλέον δεν σου λέει κάτι το ότι έχετε χωρίσει αλλά μάλλον τα θυμάσαι όλα με μια γλυκιά νοσταλγία αλλά χωρίς να τα θες πίσω.

Πως είναι η στιγμή όμως που τον βλέπεις ξανά, δεν νιώθεις τίποτα πέρα από αγάπη αλλά αυτός δεν έχει ξεχάσει;

Απέναντι σου. Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σκηνικό, οι ίδιοι άνθρωποι. Δεν είσαι αμήχανη γιατί εσύ βλέπεις έναν άνθρωπο που τον αγαπάς και θέλεις να είναι καλά. Η αμήχανη στιγμή έρχεται όταν καταλαβαίνεις πως εκείνος δεν σε βλέπει έτσι. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν μιλήσετε εκείνος βλέπει εσένα και όλες τις αγκαλιές ή τις κουβέντες που έχετε κάνει και έχετε πει.

Πλησιάζει ο ένας τον άλλον. Όλα είναι σχεδόν ίδια ή όλα είναι αλλιώς; Λίγο μετά θα αναρωτηθείς γιατί συμπεριφέρεται σαν να μην πέρασε ποτέ ο χρόνος και γιατί όλο το περιβάλλον του σε χαιρετά και σου λέει το πόσο του έλειψες. Τελικά όντως δεν άλλαξε κάτι;

Μισό λεπτό. Όλα έχουν αλλάξει. Δες και σκέψου. Το ίδιο μέρος ναι, ίδιοι άνθρωποι ναι, το ίδιο σκηνικό ναι αλλά άλλα δεδομένα. Δεν είναι οι ίδιες μέρες. Φοράς άλλα ρούχα, είσαι με παρέα και δεν περιμένεις εκείνον, έχεις άλλα μαλλιά και πλέον δεν έχεις παρατημένο το κινητό μέσα στην τσάντα αλλά τώρα το τσεκάρεις κάθε δέκα λεπτά.

Όλα έχουν αλλάξει. Καλώς, κακώς, έπρεπε δεν έπρεπε έχουν αλλάξει.
Μην φέρεσαι ούτε εσύ το ίδιο επειδή δεν θες να του πεις ή να τους πεις την ωμή αλήθεια.

Η αγάπη είναι μια. Δεν υπάρχει φιλική, οικογενειακή και ερωτική. Ή αγαπάς ή οχι. Δεν υπάρχει ρήμα ξε-αγαπάω. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που είναι στην ζωή πόσο μάλλον εκείνους που έχω κάνει θυσίες.
Σ’ αγαπάω και θα σ’ αγαπάω για πάντα και το ίδιο θέλω να κάνεις και εσύ. Θέλω όμως να με αγαπάς πια, όχι να με θες.

Οι άνθρωποι λένε είναι σαν τις στιγμές. Αν φύγουν πως θες να τους γυρίσεις πίσω;

Σας φιλώ και σας αγαπώ.