Είναι που τον αγάπησα πιο πολύ απ’ όσο μπορείς να φανταστείς.
Γράφει η Jinxie Jinx
Δεν σε αδικώ που με κοιτάς επιφυλακτικά. Δεν σε αδικώ που κάνεις το παν για να κόψεις την αόρατη κλωστή που μας ενώνει. Δεν σε αδικώ που ζηλεύεις την δική μας επαφή, την δική μας οικειότητα, την δική μας αγάπη. Ίσως κι εγώ στη θέση σου, να ένιωθα το ίδιο.
Δεν είναι εύκολο να νιώθεις πως μοιράζεσαι τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένη. Δεν είναι εύκολο να αισθάνεσαι πως τη θέση σου απειλεί κάποια άλλη. Δεν είναι εύκολο να ξέρεις πως στην καρδιά του δικού σου ανθρώπου χωράει κι άλλη γυναίκα. Σε νιώθω και δεν σε αδικώ κι ίσως είναι αδύνατον να σε πείσω πως δεν είμαι όλα αυτά που φαντάζεσαι, γιατί πραγματικά είναι αδύνατον να κάνω λέξεις την σχέση μου μαζί του.
Τον αγαπάω σαν άντρα, σαν φίλο, σαν αδερφό, σαν ψυχή, σαν άνθρωπο… Τον αγαπάω μ’ όλους τους πιθανούς τρόπους και για όλους τους απίθανους λόγους, δεν θέλω όμως να τον πάρω από σένα. Η όποια πιθανότητα υπήρξε κάποτε στο να είμαστε μαζί, δολοφονήθηκε κοινή συναινέσει. Μην με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω να σου πω. Ξέρω μονάχα πως ότι δεν έγινε τότε, δεν θα γίνει ποτέ. Έχουν περάσει χίλιες ζωές από τότε, χίλιες ζωές στις οποίες πορευτήκαμε μαζί, παράλληλα, αλλά μαζί.
Ίσως θα ήταν καλύτερο για όλους να καταφέρεις να με βγάλεις από μέσα του. Ίσως έτσι, χωρίς δεύτερες σκέψεις, επιφυλάξεις και φόβους, να μπορούσες να τον κάνεις πραγματικά ευτυχισμένο και πίστεψέ με, αυτό είναι κάτι που θέλω περισσότερο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς. Γιατί πιο άδολα δεν θα μπορούσα να τον αγαπήσω, πιο δυνατά, πιο αληθινά, πιο ανυστερόβουλα δεν θα μπορούσα να θέλω το καλό του. Ίσως θα ήταν το καλύτερο για όλους τελικά κι αν εγώ πονέσω, δεν πειράζει, αντέχω, εκείνον μόνο μην πονέσεις, αυτό δεν θα το αντέξω.
Δεν στέκομαι απέναντί σου, δεν μπορώ να σταθώ όμως και δίπλα σου. Επιλέγω να κρατήσω μια απόσταση και να σας κοιτώ με αγάπη. Κι εσένα έτσι σε κοιτώ κι ας μην μπορείς να το πιστέψεις, τον κάνεις να χαμογελάει και είναι το μόνο που θέλω.
Δεν πρόκειται ποτέ να δικαιώσω τους φόβους σου, δεν πρόκειται ποτέ να επιβεβαιώσω τα άγχη σου, δεν πρόκειται ποτέ να σε κάνω να πεις πως είχες δίκιο. Εγώ θα μείνω πάντα μακριά. Μακριά του. Μακριά σου. Μακριά σας. Θα μείνω εδώ, εδώ που είμαι πολύ πριν φανείς στο δρόμο του, γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ήμουν εδώ πριν από σένα και πιθανότατα θα είμαι εδώ και μετά από σένα, όσο βαρύ κι αν είναι να το δεχτεί αυτό μια ερωτευμένη γυναίκα. Μα μη με φοβάσαι, είμαι το “παραλίγο” και το “ποτέ” του. Μην με μισείς, άυλα στέκομαι πλάι του. Μην με ζηλεύεις, δεν έζησα ποτέ όσα ζεις μαζί του.
Πονάω γι’ αυτόν, αλλά θα μείνω για πάντα μακριά, ακόμη κι αν κάποτε κι εσύ φύγεις από κοντά του. Μην με ρωτάς πώς αντέχω. Είναι που τον αγάπησα περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.