Γράφει η Κατερίνα Παπαδοπούλου
Μας έμαθαν πως η ευαισθησία είναι αδυναμία. Πως αν δείξεις τον πόνο σου, αν αφήσεις κάποιον να δει τα δάκρυά σου, είναι σαν να του δίνεις τα όπλα να σε πληγώσει. Μας έπεισαν ότι πρέπει να φοράμε μάσκες. Μάσκες δύναμης, μάσκες αδιαφορίας, μάσκες που κρύβουν ό,τι πραγματικά νιώθουμε.
Αλλά ξέρεις κάτι; Ευαισθησία δεν είναι αδυναμία. Είναι θάρρος. Είναι η δύναμη να κοιτάξεις τον άλλον και να του πεις: «Ναι, πονάω. Ναι, με άγγιξε αυτό που είπες. Και ναι, με νοιάζει.»
Το να είσαι ευαίσθητος σε έναν κόσμο που σου λέει να μην είσαι, είναι πράξη επανάστασης. Να νιώθεις, όταν οι άλλοι έχουν εκπαιδευτεί να μουδιάζουν. Να δείχνεις την καρδιά σου, όταν οι άλλοι έχουν μάθει να την κρύβουν πίσω από τείχη.
Ευαισθησία σημαίνει να αφήνεις τις άμυνες σου κάτω, να εκτίθεσαι. Και ναι, μπορεί να πληγωθείς. Μπορεί να σε θεωρήσουν αδύναμο, ακόμα και αφελή. Αλλά η αλήθεια είναι μία: αυτοί που φοβούνται να είναι ευαίσθητοι, είναι αυτοί που κρύβονται.
Θέλει κότσια να αγαπάς αληθινά, να δίνεσαι, να νοιάζεσαι. Θέλει δύναμη να στέκεσαι μπροστά σε έναν άλλον άνθρωπο, γυμνός από φίλτρα, και να λες: «Αυτός είμαι εγώ. Με ό,τι κουβαλάω, με ό,τι είμαι.»
Η ευαισθησία δεν είναι σημάδι ήττας. Είναι σημάδι ανθρώπινης νίκης. Σημάδι ότι, παρά όλα τα εμπόδια, εσύ επιλέγεις να νιώθεις. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορείς να έχεις.
Γιατί οι ευαίσθητοι δεν είναι οι αδύναμοι. Είναι οι γενναίοι. Και αν ο κόσμος σου λέει το αντίθετο, τότε ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, όχι εσύ.