Γράφει ο Ανώνυμος
Τόσες σκέψεις σε ένα ταλαίπωρο μυαλό. Τόσες εικόνες. Τόση αγάπη. Μια αγάπη που γεννήθηκε, έζησε, γιγαντώθηκε και θα μείνει να περιπλανιέται μόνη της αιώνια. Δύο άνθρωποι που ενώθηκαν, έγιναν ένα· οι ψυχές τους κουβαριάστηκαν, και θα μείνουν να γυρνάνε σαν ζητιάνοι για την υπόλοιπη ζωή τους. Καμιά φορά τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα. Αλλά τις περισσότερες φορές, τα παραμύθια, ειδικά όταν είναι τόσο ονειρικά, σβήνουν, ξεθωριάζουν, και δεν τα εξιστορεί κανένας ξανά. Δεν τα ξανακούει ανθρώπινο αυτί. Δεν χαμογελάει κανένα παιδάκι με αυτά, γιατί δεν υπάρχει κανένας παππούς και καμιά γιαγιά για να του το πει.
Ίσως είμαστε καταδικασμένοι, εμείς οι άνθρωποι, να διαλέγουμε τη δυστυχία. Πολλές φορές άθελά μας. Γιατί δεν έχουμε πίστη. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ευτυχία. Δεν την αντέχουμε. Είναι βάσανο να αφήνεις την αγάπη που γεννήθηκε να μείνει ορφανή, πολλές φορές χωρίς να το θέλει κανένας από τους δύο γονείς. Την αναζητάμε ξανά, μετά από καιρό, μετά από χρόνια. Αλλά τις περισσότερες φορές μας έχει ξεχάσει. Αυτή η ίδια αγάπη που γεννήθηκε από τα σπλάχνα μας, που μεγάλωσε μαζί μας. Όταν έρθει η ώρα να την ψάξουμε ξανά, μας γυρνάει την πλάτη.
Κι όταν μετά από χρόνια θα είμαστε οι ίδιοι μας παππούδες και γιαγιάδες, λίγο πριν το τέλος, θα ψάχνουμε απεγνωσμένα ένα μικρό παιδάκι να κρατήσει ζωντανό το παραμύθι μας. Μήπως τελικά καταφέρουμε να κρατήσουμε ζωντανό κάτι που δεν έπρεπε να πεθάνει ποτέ…