Δεν είσαι ο σωστός. Είσαι ο μοναδικός. Και αυτό μου φτάνει.

Γράφει η Νίκη Σταματοπούλου

Δεν ξέρω αν είσαι ο σωστός. Ξέρω μόνο ότι είσαι ο μοναδικός που θέλω.

Δεν ψάχνω το «σωστό». Δεν με νοιάζει αν πληροίς όλες τις προϋποθέσεις, αν ταιριάζεις στα κουτάκια που κάποιοι λένε ότι πρέπει να χωράμε για να “δουλέψει”. Δεν σε θέλω γιατί είσαι τέλειος. Σε θέλω γιατί, μέσα σε όλο αυτό το χάος, είσαι ο μόνος που μπορώ να δω.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο σωστός.
Ποιος ορίζει το σωστό; Είναι σωστό να χάνομαι στα μάτια σου; Είναι σωστό που η φωνή σου ηχεί στο μυαλό μου ακόμα και όταν δεν είσαι εδώ; Είναι σωστό που, όταν όλα γύρω μου με πιέζουν, εσύ είσαι το μόνο που θέλω να κρατήσω;

Δεν με νοιάζει το σωστό.
Με νοιάζει εσύ. Ο τρόπος που γελάς όταν δεν πρέπει, το πώς με κάνεις να ξεχνάω τον κόσμο με ένα βλέμμα. Το πώς μπορείς να με διαλύσεις και ταυτόχρονα να με κρατήσεις ολόκληρη. Σε θέλω, όχι γιατί είσαι τέλειος, αλλά γιατί είσαι αληθινός.

Είσαι ο μοναδικός.
Δεν ξέρω αν το «εμείς» έχει νόημα για τους άλλους. Ίσως να μην έχει και για εμάς. Αλλά ξέρω ότι, σε έναν κόσμο γεμάτο από ανθρώπους, εσύ είσαι εκείνος που ξεχωρίζει. Είσαι ο λόγος που το “τώρα” μετράει περισσότερο από το “για πάντα”.

Δεν ξέρω αν είσαι ο σωστός. Ίσως να μην μάθω ποτέ. Αλλά ξέρω πως, αν μπορούσα να επιλέξω ξανά, θα διάλεγα εσένα. Γιατί εσύ δεν είσαι ο συμβιβασμός. Είσαι η επιθυμία, το πάθος, η στιγμή που κάνει τα πάντα να αποκτούν νόημα.

Δεν είσαι ο σωστός. Είσαι ο μοναδικός. Και αυτό μου φτάνει.