Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μεγαλώνεις. Όχι από τα γενέθλια. Ούτε από τις ρυτίδες, ούτε από τις άσπρες τρίχες που κρύβεις χαμογελώντας με εξαιρετικές ανταύγιες. Μεγαλώνεις, όταν αλλάζει το «ανάμεσα σ’ εσένα και σε εμένα». Όταν κάποτε, άνοιγες πόρτες διάπλατα για όλους και σήμερα μετράς ποιον αφήνεις να χτυπήσει καν κουδούνι. Κι ακόμα και τα κουδούνια, τ’αφήνεις πολλές φορές αναπάντητα..
Κάποτε έκανες για πολλούς τα πάντα. Ήθελες να χωρέσουν όλοι. Τους κρατούσες, τους σήκωνες, τους μάζευες κάθε φορά που έπεφταν — και στις δικές σου πτώσεις δεν κοίταγε κανείς. Μα δεν μίλαγες. Έλεγες «έλα μωρέ, έτσι είναι η ζωή». Και προχωρούσες.
Ώσπου μια μέρα έπεσες. Και δεν ήταν μια απλή πτώση. Ήταν εκείνη που σπάει κόκκαλα. Κυριολεκτικά; Όχι. Χειρότερα. Έσπασαν τα μέσα σου. Αυτά που δεν φαίνονται στις ακτινογραφίες. Μάζεψες και τα κομμάτια σου μόνη σου — όπως πάντα — και ξαναστάθηκες. Γιατί; Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί κάπου μέσα σου νόμιζες πως το χρωστάς στον κόσμο.
Και συνέχισες. Μέχρι τη μέρα που το σώμα σου άρχισε να μιλάει για λογαριασμό σου. Αφού εσύ δεν άκουγες. Τα κόκκαλα άρχισαν να πονάνε. Όχι από ηλικία — από σοφία. Από εμπειρία. Από εκείνες τις προσγειώσεις από τα σύννεφα, που πονάνε περισσότερο κι από τις κανονικές πτώσεις. Τότε που καταλαβαίνεις πως δεν σε πρόδωσαν οι άλλοι. Εσύ πρόδωσες εσένα, επιμένοντας να δίνεις εκεί που δεν υπήρξε ποτέ χώρος να πάρεις.
Και τότε άλλαξε το μέτρημα. Δεν ήσουν πια «για όλους». Δεν είχες πια να αποδείξεις τίποτα. Δεν έψαχνες την επιβεβαίωση μέσα από την προσφορά. Μικραίνεις τον κύκλο, όχι από σνομπισμό — από επιβίωση.
Και τώρα, μεγαλώνεις.
Για λίγους θα κάνεις πολλά.
Για ελάχιστους όλα.
Αλλά για σένα;
Για σένα, θα κάνεις τα πάντα.
Γιατί αν δεν μάθεις να κρατάς εσένα, καμία αγκαλιά, καμία συντροφιά, κανένας «δικός σου» δεν θα σταθεί εκεί που στάθηκες εσύ για τόσους. Κι αυτό δεν λέγεται εγωισμός. Λέγεται επιστροφή στη βάση. Στη ρίζα. Στον άνθρωπο που ήσουν πριν σε μάθουν να κουβαλάς ξένους ουρανούς.
Και τώρα, ανακαλύπτεις για πρώτη φορά πώς είναι να κοιτάς τον δικό σου ουρανό.. και πίνεις στην υγειά σου..
Και εκεί, ναι. Εκεί αρχίζει η ωριμότητα..
Όταν ο κόσμος μικραίνει, αλλά η αξία σου μεγαλώνει.
Και τα κόκκαλα πονάνε — όχι γιατί γέρασες, αλλά γιατί έζησες.
