Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Να χάνεις τον έλεγχο που και που. Να αφήνεσαι! Να αφήνεις το κορμί σου, το μυαλό σου, τις αισθήσεις σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα μπορέσεις να το κάνεις. Να ζεις, να θυμάσαι, να μαζεύεις εμπειρίες. Εμπειρίες σαν όνειρο φτιαγμένες, δικές σου, μοναδικές.
Σήκω από τον καναπέ σου και πήγαινε έστω και μέχρι το περίπτερο. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα πάρεις από μια οποιαδήποτε βόλτα. «Μα του δεκαλέπτου;», θα μου πεις… μάλιστα, του δεκαλέπτου! Μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα νεύμα μπορεί να είναι ο,τι πιο όμορφο έζησες εκείνη τη «χαμένη» ημέρα. Μπορεί να σου φτιάξει όλη σου την ημέρα, ποτέ δεν ξέρεις.
Να πετάς! Να πετάς από πάνω ο,τι σε χαλάει και να ξεκινήσεις να νιώθεις τη ζωή που έχεις μέσα σου. Ζωή που περιμένει να χάσει τον έλεγχο, να ζήσει και να νιώσει πως αναπνέει ακόμα. Δεν γίνεται να κρατάς και να κρύβεις μέσα σου, για πάντα, όλα εκείνα που θα ήθελες να ζήσεις. Εκείνα που θα έδινες μια στιγμή χαμένη για να τα κάνεις αληθινά. Μια στιγμή που θα αξίζει όσο όλα σου τα μην, τα πρέπει και τα δεν μπορώ.
Μπορείς! Τα πάντα μπορείς, αρκεί να αφεθείς και να έχεις πίστη στον εαυτό σου. Εκείνος ξέρει, ξέρει όλα αυτά που ποθείς και σε περιμένει να τα φτιάξεις όπως θέλεις εσύ. Φαντάσου το μεγαλείο της ψυχής σου, την καμπύλη του χαμόγελού σου, την καρδιά σου που θα χτυπά σαν του παιδιού που μόλις μπήκε στο λούνα παρκ και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.
Τι θα ήταν η ζωή μας, αν ήταν όλα βαλμένα μέσα σε κουτάκια; Μονότονη, βαρετή και άχρωμη. Άφησε τον εαυτό σου να χάσει τον έλεγχο, να σε οδηγήσει στα μονοπάτια που ποθείς, σε όλα εκείνα που θα σε έκαναν χαρούμενο έστω και για μια στιγμή. Μόνο για μια στιγμή!
