Μη φοβάσαι να εκτεθείς…και γω πληγωμένη είμαι!
Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Και μιας που δε μιλήσαμε κι απόψε, μίλα μου λίγο για σένα. Χάθηκαν οι γνωριμίες κι οι τίτλοι, έμειναν μονάχα δυο ψυχές γυμνές. Ψυχές εκτεθειμένες στον πρώτο ήλιο του φθινοπώρου. Η μια προσπαθεί να ξαποστάσει στον ίσκιο της άλλης , προσπαθεί να βολευτεί σε κουβέντες αταίριαστες μεταξύ τους για να βρει τη γαλήνη.
Στο θέμα μας, λοιπόν, μίλα μου λίγο για σένα. Θέλω να βρω ένα κομμάτι σου, που να μπορεί ν’ ακουμπήσει ένα δικό μου. Δεν είναι εύκολα, ξέρεις, τα κοινά σημεία επαφής. Πολλές προσποιήσεις, λίγες αλήθειες. Καμιά φορά μας εντυπωσιάζει η εικόνα του άλλου και χαράζουμε εφαπτόμενες, για να πούμε πως -τάχα μου- έχουμε κάτι κοινό. Τι μας ενώνει; Η νέα εφαπτομένη; Το εντυπωσιακό κραγιόν ή μια προσεγμένη σιλουέτα; Τι υπάρχει λίγο πιο πίσω απ’ αυτό;
Οι γυμνές ψυχές εξακολουθούν να λικνίζονται στις πρώτες ακτίνες. Η μια προσπαθεί να γύρει μπροστά ή πλάι στην άλλη. Δεν είναι εύκολο το βόλεμά τους. Λίγο το κρύο, λίγο το θαμπό φως. Θέλει σίγουρα το χρόνο του. Η γύμνια είναι εκείνη που τις κάνει να θέλουν να είναι μαζί. Κι οι δυο είναι εκτεθειμένες, γυμνές, η μία θέλει να αγκαλιάσει την άλλη. Άδολα, απρόσκοπτα, ειλικρινά.
Ειλικρινά λοιπόν. Πες μου τι κάνεις μόλις ανοίγεις τα μάτια σου μέσα στη μέρα; Ποια είναι η πρώτη σου σκέψη που σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνάς τις σκοτούρες; Κι όταν τα μάτια σου κουραστούν και τα βλέφαρα αρχίζουν να τρέμουν; Εκεί τι θυμάσαι; Μπορείς να χαμογελάσεις; Το ξέρω, ίσως, σε ζάλισα λίγο. Αλλά θα θελα να μάθω για σένα.
Δε σου είπα πόσο όμορφη είσαι απόψε. Λάμπουν τα μάτια σου και το βλέμμα έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ερωτικό. Αν έλειπε λίγο η μαύρη σκιά, ίσως και το κόκκινο κραγιόν πιο κάτω στα χείλη, θα μπορούσα να σε επεξεργαστώ λίγο καλύτερα, με περισσότερες λεπτομέρειες. Δε πειράζει όμως, κι έτσι είσαι όμορφη. Το «φτιαχτό» δε μπορεί να χαλάσει το μέσα σου. Είσαι εσύ, όπως κι αν είσαι , κι αυτό μου αρκεί για το τώρα.
Και κάπως έτσι, οι δυο ψυχές κούρνιασαν πάνω στο βράχο. Η μία τυλίχτηκε γύρω από το πλευρό της άλλης, που κοιμόταν αθόρυβα με το νανούρισμα του δειλινού. Η άλλη της χάιδευε τα μαλλιά που άγγιζαν το νωπό χώμα. Λίγο πριν τον ύπνο, έπεσαν κάποιες στάλες από τα μάτια της. Η ομορφιά της ήταν πραγματική, άδολη κι ειλικρινής.