Γράφει η Μαργαρίτα Ζερβού
Άντε κορίτσια, φτάνει. Τον κλάψαμε, τον πονέσαμε, τον αποθεώσαμε, τον καταραστήκαμε και τον ξανακλάψαμε για επιδόρπιο. Μας έμεινε το δάκρυ συνήθεια. Το φοράμε σαν άρωμα και το λέμε “ευαισθησία”. Όμως δεν είναι. Είναι εξάντληση. Ψυχική, συναισθηματική, γυναικεία εξάντληση από ανθρώπους που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Από έρωτες που δεν έγιναν ιστορίες, κι από υποσχέσεις που έμειναν κρεμασμένες σαν πλυντήριο σε διακοπή ρεύματος.
Ξυπνήστε λίγο. Δεν πέθανε κανείς. Ούτε ο έρωτας, ούτε εμείς. Απλώς ξεχάσαμε να γελάμε. Να μαγειρέψουμε πρωινό με μουσική, να χτενίσουμε τα μαλλιά μας χωρίς να ψάχνουμε αν μας είδε εκείνος. Μας μάθανε να πενθούμε για τους χαμένους, αλλά όχι να γιορτάζουμε τον εαυτό μας που επιβίωσε. Κι ήρθε η ώρα να το μάθουμε μόνες μας.
Δεν θέλω άλλο δράμα. Θέλω να πίνω το κρασί μου και να γελάω δυνατά, χωρίς να απολογούμαι. Θέλω να πάω για χορό, να φορέσω κόκκινο κραγιόν, να πω «όχι» χωρίς εξηγήσεις. Να σταματήσω να περιμένω μηνύματα, να σταματήσω να γράφω μονολόγους στο κεφάλι μου. Θέλω να ζήσω. Εγώ. Όχι η σκιά μου, όχι η γυναίκα που έμεινε να κλαίει τον μακαρίτη της σχέσης της.
Γιατί αν είναι να κλάψω, θα κλάψω για μένα — από χαρά, από περηφάνια, από συγκίνηση. Όχι για κάποιον που έφυγε. Κι αν είναι να περιμένω κάτι, θα είναι ο επόμενος καφές, η επόμενη ανάσα, η επόμενη μέρα. Αυτή που θα τη ζήσω χωρίς φόβο, χωρίς υπολείμματα.
Άντε λοιπόν. Ξεβαφτείτε από το μαύρο. Φορέστε το χαμόγελο.
Γιατί η ζωή δεν περιμένει τις μοιρολογίστρες να τελειώσουν.
Περιμένει τις γυναίκες που θα την γλεντήσουν.
