Στα εύκολα, στα δύσκολα.. είναι πάντα εκεί, γιατί είναι γονεις!

Γράφει η Αναστασία Κακαβά

Είναι εκεί στο πρώτο σου κλάμα. Δακρύζουν την πρώτη σου μέρα στο σχολείο, νιώθουν υπερήφανοι με την πρώτη σου επιτυχία. Αγωνιούν, παλεύουν, θυσιάζονται. Είναι οι αφανείς ήρωες της ζωής σου, εκεί κρυφά στο παρασκήνιο σε στηρίζουν. Οι αιώνιοι θαυμαστές σου, οι πιστοί οπαδοί σου, οι καλύτεροί σου φίλοι και σύμβουλοι. Όταν είσαι παιδί τους μιμείσαι, στην εφηβεία τους αγνοείς και τους πολεμάς σε μια προσπάθεια να είσαι «ελεύθερος» , όπως λες, μα μεγαλώνοντας διαπιστώνεις πως ίσως είναι οι μόνοι που σε γνωρίζουν στον απόλυτο βαθμό κι ακόμη σε αγαπούν.

Αυτό δεν είναι ελευθερία; Όσο κι αν εκνευρίζεσαι όταν γίνονται υπερπροστατευτικοί, όσο κι αν θέλεις να φύγεις μακριά, στα δύσκολα πάλι σε εκείνους τρέχεις. Είναι το χάδι που ζητάς όταν ο κόσμος σου δείχνει το σκληρό του πρόσωπο. Είναι ο έπαινος που σίγουρα θα πάρεις στην επιτυχία σου ακόμη κι αν οι υπόλοιποι αδιαφορούν. Είναι η αγκαλιά που θα σε προστατεύσει καλύτερα από τον καθένα.

Δεν το ξέρεις όσο είσαι μικρός, μα τους πληγώνεις συχνά. Μετανιώνεις αργότερα, θέλεις να ζητήσεις συγγνώμη μα θα σου πω ένα μυστικό. Δεν χρειάζεται να σε συγχωρέσουν γιατί ποτέ δεν σου κράτησαν κακία. Η κατανόησή τους σε εσένα δεν εξαντλείται ποτέ. Είσαι η αδυναμία τους. Μα όσο περνούν τα χρόνια διαπιστώνεις πως είναι και η δική σου αδυναμία. Αντιλαμβάνεσαι πόσο ανόητος ήσουν, πόσο άσκοποι ήταν αυτοί οι ατελείωτοι καυγάδες, μα εκείνοι ακόμη καμαρώνουν. Γιατί έγινες δυνατός, ανεξάρτητος, ο «τσαμπουκάς» που πάντα ήθελαν να γίνεις, για να τα καταφέρεις στις δυσκολίες της ζωής.

Όσο δοκιμάζεσαι στο στίβο των ανθρώπινων σχέσεων, όσο αναζητάς τους «ανθρώπους σου» καταλαβαίνεις με πικρία πως οι άλλοι έρχονται και φεύγουν αλλά εκείνοι είναι πάντα εκεί. Δεν τους εκτίμησες καλά. Κάνεις την αυτοκριτική σου και βγαίνεις λάθος. Δεν τους μέτρησες σωστά. Τους θεώρησες δεδομένους. Και πάλι αυτοί μένουν δίπλα σου. Θα σου ανοίξουν την πόρτα, θα σου προσφέρουν φαγητό, παρέα και αγάπη σαν να μην τους γύρισες ποτέ την πλάτη. Γιατί από τότε που σε κράτησαν για πρώτη φορά στα χέρια τους ήξεραν πως εσύ είσαι ο σκοπός της ζωής τους.

Ήξεραν ότι όσα είχαν καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μικρά μπροστά στο θαύμα που τους προσέφερες εσύ. Η ζωή τους χωρίστηκε σε δύο ξεχωριστές και πέρα για πέρα διαφορετικές χρονικές περιόδους · πριν και μετά από εσένα. Είτε σε περίμεναν εννέα μήνες να γεννηθείς είτε περισσότερο για να σε δώσουν σε αυτούς η αγάπη τους είναι ανεξάντλητη και το ίδιο ποιοτική. Είτε της κοιλιάς είτε της καρδιάς για μένα είναι ίσοι. Το ίδιο ξενυχτούν στο προσκεφάλι σου στον πρώτο σου πυρετό. Η διαφορά, καμία!

Γονείς. Λέξη μικρή αλλά δυνατή. Κρύβει τόσα συναισθήματα. Αναντικατάστατοι, μοναδικοί. Κοίταξε δίπλα σου, σήκωσε το ακουστικό, πες ένα σ’ αγαπώ, ένα ευχαριστώ κι ένα συγγνώμη όσο ακόμη είναι αυτό δυνατόν. Κι αν φίλε μου εσύ που διαβάζεις το άρθρο έχεις βιώσει τη χειρότερη απώλεια, μην σκας, κοίτα στον ουρανό, μίλησέ τους και είμαι σίγουρη πως κι από εκεί η καρδιά τους πάλι για σένα θα χτυπά και θα χαμογελάσουν!