Σε αγαπάω τόσο, που αντέχω όσα δεν βλέπω..

Φθινοπωριαζει!
Είναι το δεύτερο φθινόπωρο μας κι είναι τόσο διαφορετικό από το προηγούμενο.
Κοιταζόμαστε σιωπηλοί. Χαμογελάμε.
Γυρίζουμε το βλέμμα, ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του.
Πού είσαι; Πού πήγα; Πού βρισκόμαστε;
Στο είπα, θυμάσαι; Εκεί, στο τραπέζι που τρώγαμε αντικριστά.
Είμαι ένα βήμα μπροστά και πάντα θα είμαι.
Όχι, όχι ανταγωνιστικά, μη βιαστείς να με παρεξηγήσεις.
Έχω τη δυσμενή τύχη να καταλαβαίνω κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση, κάθε τι που προσπαθείς να μη μου φανερώσεις!
Έχω το άχαρο χάρισμα να αντιλαμβάνομαι κάθε ματιά και κάθε μορφασμό σου, όσο κι αν φροντίζεις να περάσουν απαρατήρητα..
Παίζω με το ξανθό μου τσουλούφι και κάνω ότι δεν κατάλαβα.. γιατί;.. Εσύ γιατί λες;..
Σε αγαπάω τόσο που σε ξέρω, σε νιώθω..
Σε αγαπάω τόσο που αντέχω όσα “δεν βλέπω”..