Κι αν όλα φάνταζαν νεκρά, ήταν επειδή έλειπες εσύ.

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Το καλοκαίρι με αφήνει πίσω του με τις πιο όμορφες αναμνήσεις.
Αναμνήσεις όμορφες που περπατούν στην αμμουδιά, μα το κύμα δεν τις αφήνει να ριζώσουν, με μια του ανάσα εξαφανίζονται.
Τόσα όμορφα καλοκαίρια που τελικά εκείνα μας άφησαν να θυμόμαστε, μα τα καλύτερα έμειναν ξοπίσω μας.
Σκέψεις στην υγρή αμμουδιά όπου η παλίρροια αγκάλιαζε και έπαιρνε μαζί της, στην άμπωτη ήσουν και πάλι εκεί να δώσεις την τροφή σου.
Για λίγο ακόμη, πάντα έτσι έλεγα μα αυτό το λίγο είναι πάρα πολύ για μένα.
Τροφή τελικά που έπαιρνα και δεν έδινα, αντανάκλαση του εαυτού μου, μα οι σκέψεις δαχτυλίδι στο λαιμό.
Σαν τα φύκια που ξερίζωσαν τα ρεύματα ξεβράζοντάς τα, τι όμορφη θέα είχαν κάποτε κι αυτά πριν τα ποδοπατήσουμε εμείς.
Όλοι καλούμαστε στον κύκλο των εποχών να χτίζουμε με τα καλύτερα υλικά τις στιγμές μας, άλλο ένα αγαπημένο καλοκαίρι χτίστηκε με κόπο αλλά με παρέσυρε ταξιδεύοντας τόσο όμορφα.
Κόσμος γύρω μου παντού και ακοή μου μόνο ο παφλασμός της, ώρες ατελείωτες, άλλοτε με ένταση να με καλεί να την αγκαλιάσω, μα και κάποιες φορές κενό δεν με καλούσε.
Τώρα την κοιτάζω από ψηλά να μου χαμόγελα ικανοποιημένη, λες και ήξερε τι θα της δώσω.
Σκύβω πιάνω μια πέτρα, την σφίγγω στ’ αριστερό μου χέρι.
Μες την καταχνιά μου ρίζωσες κι εσύ.
Μέσα στην πνοή μου αλμυρό φιλί.
Ανάσα που μ’ ανέστησε το χθεσινό πρωί.
Κι αν όλα φάνταζαν νεκρά, ήταν επειδή έλειπες εσύ.
Καλή αντάμωση στο επόμενο…