Απόψε λέω να ονειρευτώ λίγο από το μέλλον μου μαζί σου.
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Νύχτωσε. Καιρό τώρα, κάθε νύχτα ίδια με την προηγούμενη. Κάθε νύχτα. Όλες μου οι νύχτες.. ίδιες. Όλες μου οι νύχτες.. άδειες. Άδειες, από σένα.
Και τι δεν θα έδινα, για να έχω πίσω εκείνα τα λιγοστά καλοκαιρινά βράδια που πνιγόμουν στην αγκαλιά σου. Εκείνα τα βράδια που θαλασσόδερνα το κορμί μου επάνω στο δικό σου. Έφτανε το χάραμα κι εγώ, ανήμπορος, έψαχνα ακόμη κάβο να δέσω. Και δεν ήταν τόσο πού‘θελα το “δέσιμο”, καταλαβαίνεις νομίζω.. Η όλη μου έξαρση, η όλη μου ανατριχίλα, ήταν για όλες εκείνες τις αλλεπάλληλες “ριπές” έρωτα που τρυπούσαν με πάθος τη πλάτη μου. Σαν αναψοκοκκινισμένο ζώο έκανα και κάθε φορά που με πλήγωνες με τα νύχια σου, με θύμωνες πιο πολύ. Κι όλος εκείνος ο θυμός. Ω, Θεέ μου! Όλη εκείνη η λαχτάρα, η έλξη, η προσκόλληση. Όλα, κατάλοιπα της λαγνείας και του πόθου μου για σένα.
Άκου.. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ πλέον. Ποτέ δεν το έκανα άλλωστε. Είμαι κυριευμένος από μια υπέρμετρη ερωτική επιθυμία. Ξενέρωτο ακούγεται.. Το μάζεψα λίγο. Ένα “με καυλώνεις” ίσως να είναι πιο ειλικρινές. Απλό, λιτό κι ειλικρινές! Άλλωστε “αυτό”, μέρες τώρα, αναβοσβήνει με φωτάκια νέον μες το κεφάλι μου. Αναβοσβήνει σαν τρελό από την τελευταία φορά που κάναμε έρωτα. Από τότε, κάθε εκατοστό του κορμιού σου είναι αποτυπωμένο στο μυαλό μου. Είμαι αιχμάλωτος του ίδιου μου του μυαλού. Δεν είναι απλά μια παρόρμηση, ούτε κάτι που χρήζει εκτόνωσης. Άρχισα πάλι τα ξενέρωτα.. Είμαι άρρωστος. Με έχεις αρρωστήσει ακούς;
Θα μπορούσα να σου πω, πως είμαι απλά ερωτευμένος μαζί σου, αλλά αυτό το προδίδουν τα μάτια μου. Βλέπω γύρω μου εκρήξεις πυροτεχνημάτων και δεν είναι της φαντασίας μου. Αλήθεια δεν είναι της φαντασίας μου. Χθες, δειλά – δειλά ζωγράφισα με το δάχτυλό μου, τ’όνομά σου στο μαξιλάρι. Απόψε λέω να ονειρευτώ λίγο από το μέλλον μου..
Το μέλλον μου μαζί σου!