Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Είναι κάποιες μέρες μέσα στο χρόνο, που έχεις ανάγκη από ανθρώπους που σε αγαπούν και τους αγαπάς. Δεν είναι εύκολο να τους κερδίσεις στο δρόμο σου. Οι ανθρώπινες σχέσεις ποτέ δεν ήταν στρωτές και στα μέτρα μας. Όμως, αν καταφέρεις να τους αποκτήσεις στη ζωή σου, νιώθεις πως όλα έχουν αποκτήσει ένα νόημα, για κάποιο λόγο περνάς ό,τι περνάς. Είναι πιο εύκολη η καθημερινότητα κι ας έχει τις μπόρες, κι ας έχει βορρά.
Όταν έρχεται η στιγμή να κάνεις τον απολογισμό σου, ξέρεις πως κάποιος περιμένει να ακούσει τα νέα σου, αν είσαι καλά, αν έπαθες κάτι, αν σου έτυχε κάτι διαφορετικό μες στη ρουτίνα. Με λίγα λόγια όλα γύρω σου αλλάζουν.
Οι πιο εποικοδομητικές συζητήσεις σας γίνονται μες στη βροχή, μες στο χαλάζι. Εκεί μαθαίνεις τις αντοχές, τα όρια και τις δεσμεύσεις. Ξέρεις πως όταν ο άλλος σε αντέχει στις μπόρες σου, μπορεί να σε αγαπήσει και στις λιακάδες σου. Όπως και να το κάνουμε, δεν υπάρχουν μόνο οι λιακάδες. Αν κάποιος σε προσεγγίζει μόνο στις μέρες σου, να το προσέξεις, δεν είναι καλό για το μέλλον.
Έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να προσδιορίσουμε τις σχέσεις μας και τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάτι που χτίζαμε χτες, έχει άλλη μορφή την επόμενη μέρα. Κανένας μας δεν παραμένει ο ίδιος από φεγγάρι σε φεγγάρι. Και αυτή ίσως είναι και η μοίρα μας. Να αλλάζουμε εμείς και να αλλάζουμε μαζί τον κόσμο, τις ιδέες, τους τύπους, τις αρχές. Είναι στο αίμα μας, πώς να το κάνουμε…
Έχω κοιτάξει μπροστά στο μέλλον και πίσω στο παρελθόν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Φίλοι που ήρθαν στο χτες, σήμερα λείπουν. Φίλοι που μας καλησπερίζουν, αύριο δεν ξέρεις ποιο πλοίο θα πάρουν για να σαλπάρουν. Όλα είναι κομμάτια μας. Κομμάτια του εαυτού μας και του κόσμου που μας περιβάλλει. Η αγάπη και το μίσος διαμορφώνουν τις σχέσεις μας και ο χρόνος σμιλεύει τις μορφές. Αγάλματα μιας αρχαίας ηδονικής θεάς που πάντα θα ενυπάρχει στη μνήμη…